Na moeilijke tijden komen makkelijk tijden❤️

✨12

Ik en Oumayma hebben wat gekletst over dit en dat. "Wanneer ga je terug naar Nederland" vraag ik. "Maandag denk ik" antwoord ze. TINGG! De gsm van Oumayma ging. Romaysae komt de kamer binnen. Ik glimlach naar haar. Zij glimlacht terug. Oumayma rent de kamer uit. Ik zag dat ze rood werd.

"Wat heeft zij?!" Vraagt Romaysae. "Waarschijnlijk door de zwangerschap" antwoord ik waarna ik direct spijt heb dat ik dat heb gezegd. Want waarschijnlijk mogst niemand dat weten. "OMG is zij zwanger, ik word stief tante" schreeuwt Romaysae. Ik doe mijn hand op haar mond. "Sssttt niemand mogst dat weten" zeg ik. Lala Fatima komt de kamer binnen. Zij ziet mij en duwt mij.

"Raak haar nog 1 keer aan!!" Dreigde ze mij. Ik keek haar vies aan. "Zij heeft mij niet pijn gedaan ofs a yema" zegt Romaysae.

Oumayma komt de kamer binnen. Zij heeft rode ogen. "Wat is er" vraagt mijn stiefmoeder bezorgt. Zij negeert haar en ga op haar bed liggen. "Als je mij niets vertelt kan ik je ook niet helpen" zegt mijn stiefmoeder terwijl ze het kamer verlaat.

"Wat is er Oumayma?" Vraag ik. "Niets, ik wil hier niet over praten" antwoord ze terwijl ze weg gaat van het kamer. "Ik Uhm ga naar yema toe" zegt ze. Ze verlaat het huis en ging weg.

"Oke dit vond ik best wel raar" zegt Romaysae.

Daarna heb ik niets gehoord van Oumayma

-

Aangekomen bij mijn moeder

Ik druk op de bel. Het is 18u. Mijn moeder doet de deur open, ik geef haar een kus op haar voorhoofd. Zij gaat naar boven. Ik volgde haar. Zij ging naar haar kamer en ik zag een open bagage. Mijn moeder was dus aan het in pakken. "Mama... waar ga je naartoe??" Vraag ik met een brok in mijn keel.

"Dochter van me, jouw gherie Hamid (onkel Hamid) is doodziek" zegt mijn moeder verdrietig. Mijn ogen worden groot en mijn mond staat open. Ik knuffel snel mijn moeder. Ik laat paar tranen los. Mijn beste onkel die dood ziek is. Vroeger speelde ik vaak met hem. Hij kocht snoep speelgoed alles wat een kind kan wensen. En nu is hij ziek. "Maar hij kan misschien beter worden toch?!" Vraag ik nerveus. Mijn moeder schudt voorzichtig haar hoofd.

"Hij heeft maar 10% te leven" zegt mijn moeder huilend. Ik knuffel haar stevig. "Misschien word hij wel beter door die 10%, Allah y Chafik" zeg ik snel. "Dus jij gaat 3 maanden alleen thuis blijven, of je kan naar je vader gaan" zegt mijn moeder. "Nee yema ik wil met je meegaan" zeg ik doordringend. "Schat van me, je kan je school niet missen het is je laatste belangrijke jaar" antwoord ze terwijl ze aan mijn wang aait. Ik kijk haar aan. Ooh zo pijnlijk als je jouw moeder zo verdrietig ziet. Ik knuffel haar stevig. Waarschijnlijk was mijn zus Oumayma daardoor aan het huilen.

-

TING TING! Mijn gsm gaat. Ik doe hem uit. Pff school! Ik word wakker en denk opeens terug aan gisteren. Mijn onkel die ziek is, mijn moeder die mij 3 maanden gaat verlaten. Wie gaat mij nu steunen als er iets is.