Na moeilijke tijden komen makkelijk tijden❤️

✨57

Uit de doodste hoek kom ik Selma tegen.

Ze glimlacht naar me.

WACHT WAT?!!

Ja opeens geeft Selma die me jarenlang heeft gepest een glimlach.

Ik weet niet wat ik moet doen.

Ik negeer haar blik en ga gewoon vanachter zitten.

Nog steeds denk ik aan wat er daarjuist gebeurde.

Selma komt naar me toe.

"Uhm Imane... het.. spij... het spijt me!" Zegt ze schuldig.

Ik kijk haar verbaasd aan.

"Ja. Ik heb spijt van wat ik je aan heb gedaan. Ik wist niet wat me bezielde" hoor ik haar zeggen.

Ik knik zachtjes.

"Vergeef je me? Als je me niet vergeeft dan .. snap ik dat wel" dat laatste zei ze zacht.

"Als Allah je kan vergeven wie ben ik dan om dat niet te doen" antwoord ik.

Haar mondhoeken krullen naar boven.

"Maar ik zal dat nooit vergeten wat je me hebt aangedaan!" Zeg ik er nog bij.

"Sorry echt! Ik hoorde opeens van die Nadine enz." Zegt Selma nog bij.

"Ken je haar?" Vraag ik.

"Ugh ik haar haar tfoe vieze kehba die ze is." Zegt Selma terwijl ze een vieze blik trekt.

"Hoe ken jij haar eigenlijk?" Vraagt Selma.

"Uhm gewoon school" antwoord ik droog.

Eigenlijk heb ik totaal geen zin om met haar te praten. Nu komt ze schijnheilig doen tegen mij.

"Ik heb veel over je gehoord van haar!"

Ik geef haar een blik dat het me eigenlijk niets boeit.

"Weet je wat ze allemaal zei over jouw" zegt Selma.

"Kijk, luister! Dat ik jou heb vergeven betekent niet meteen dat we vrienden zijn. En wat die Nadine over me zegt boeit me eigenlijk niets. Laat haar praten over me. De relatie tussen mij en Allah is goed en daar moet ik trots op zijn. Ik ga me niet drukken maken om haar!" Zeg ik op een normale toon.

Ze kijkt gekwetst naar beneden.

Na paar haltes stapte ze uit van de bus.

Vanaf dat moment keek ze me niet meer aan.

-

Ik stapte uit in mijn halte en ging zo door naar mijn huis.

Pff ik word uit huis gestuurd.

Een traan rolt langs mijn wang.

Voor mij staat de wereld andersom.