Na moeilijke tijden komen makkelijk tijden❤️

✨29

Ik heb mijn family gedropt. Volgende week word ik een zwerver.

Pp Imane:

Ik doe langzaam mijn ogen open. Ik lig in het ziekenhuis. Ik lig op een bed en wauw wat ligt die goed. Naast de bed waar ik op lag is er nog een bed waar nu Soraya op slaapt.

Ik ga naar de badkamer. Ik kijk in de spiegel. Mijn gezicht. Ik denk echt dat ik littekens ga krijgen. Mijn gezicht heeft echt veel meegemaakt. Ik was mijn gezicht en neem dan een douche. Na het douchen kleed ik me om met de kleren die gisteren zijn gewassen. Ik wikkel mijn hoofddoek en ga terug op mijn bed liggen.

Het voelt alsof ik op reis ben maar dan niet naar een andere land maar stad. En inplaats dat ik in een hotel slaap, staleer ik in een ziekenhuis. Ik mis Sakina, mijn moeder, family en .... Amine ook. 😔😞

Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat de armen van Sakina omhoog gaan. Ik kijk naar haar en zie dat ze zich uitstrekt. Ze ziet me en glimlacht. "Goodmorning" zegt ze met haar ochtenstem. Ik antwoord ook met dat woord. We hadden dan wat gekletst en gelachen Sbah lillah!

Daarna gaat ze naar de badkamer. Er komt een dokter. "Goedenmorgend, wat zou u willen ontbijten" vraagt ze lief. "Uhm doet mij maar een eitje ofs" antwoord ik beleefd.
"EN VOOR MIJ PANNENKOEKEN" schreeuwt Soraya kinderachtig vanuit de badkamer. De dokter knikt en noteert het in haar notitie. Ik voel me hier echt verwend. Maar het allerliefst zou ik graag naar huis gaan.

Na 15 minuten komen ze met onze ontbijt en we eten het op. Na het eten hebben we ons klaargemaakt zodat we dan direct naar de politie kunnen gaan wanneer dokter Laila er is.

-

Dokter Laila komt de kamer binnen. "Jullie hebben jullie klaargemaakt" zegt ze met een glimlach. Ik knik. "Ik zweer je bent echt de allerliefste dokter." Zeg ik erbij. "Ooh dankje" antwoord ze blij. "Ow en trouwens zijn jullie zussen" vraagt de dokter terwijl ze naar mij en ook naar Soraya kijkt. "Haha nee hoezo" antwoord ik. "Jullie lijken als 2 druppels op elkaar" zegt ze erna. Ik en Soraya schieten in lach.

Daarna gingen we richting de politie kantoor.

Pp Faisal

Normaal zou ik vandaag werken maar Kowed! Ik ga niet daar vrouwen zitten slaan voor geld. Ik ga subiet naar politie kantoor. Ik ga hun snitchen. Ik voel me shi tata ofs! Maar aan de andere kant ook een held voor al die vrouwen!

Ik doe de tv aan. Ik kijk even naar nieuws.

"Een meisje van 19 jaar uit Antwerpen is al weken vermist, vrienden en family zijn ongerust. Het meisje droeg als laatst een donker blauw jeans met een zwarte hoodie. Ze draagt ook een hoofddoek... wie die persoon vind krijgt geld van de politie en ook van de mensen die bezorgt zijn om die meisje." Zegt de journalist. Pff kon ik die meisje snel vinden kreeg ik geld en kon ik mijn belastingen betalen.

Ik ben ook aan het twijfelen om terug te gaan naar mijn moeder. Ik mis mijn family. Mijn beste onkel in Marokko. Gherie Hamid. Ik heb hem jaren niet gesproken. Mijn moeder die mij 9 maanden heeft gedragen vol met energie en moeite en mij daarna heeft opgevoed van kleins af aan.

Zij heeft mij leren praten, leren stappen, leren omgaan met mensen. Mijn vader die mij altijd lachen maakte. Spijtig dat mijn ouders zijn gescheiden. Ik mis gewoon mijn hele family!  Mijn 2 zussen. Ik kon met hun lachen alles. Ik herinner me toen ik 8 jaar was dat mijn moeder nog zwanger was van een andere meisje. Niet van Imane of Oumayma die waren allang geboren. Ik heb een nog een zusje die ik nog nooit heb gezien. Subhanallah.

als ik terug naar mijn moeder zou gaan, zouden ze mij niet meer willen. Tfoe ik ben mijn family kwijtgeraakt voor een stom bedrijf.

Ik voel een traan op mijn wang. Al die gedachtes heeft mij echt emotioneel gemaakt. Laatste tijden ben ik best wel emotioneel terwijl ik normaal een persoon ben met humor enz.  Ik schudt al die gedachtes weg. Ik sta op en rijd met mijn auto naar politiekantoor.
Ik doe een bril aan en een pet. Ik wil namelijk niet herkent worden op straat. Ik ken bijna heel deze buurt. Ik wil nu effen dat niemand mij aanspreekt ofs. Ik wil gwn even alleen zijn.

-

Ik wacht in de wachtzaal. Ik ga op mijn gsm. Ik hoor geruzie vanachter. Ik sta op en ga er naar toe en probeer er af te luisteren. Wollah ik heb schijt.

"MENEER IK WAS ECHT ONTVOERD SAMEN MET HAAR DOOR EEN BEDRIJF EN WE MOESTEN WERKEN" schreeuwt iemand. Ja dat is die bedrijf waar ik wou 'werken'. Ik ga naar die bureau. "Ja die meisjes hebben gelijk" zeg ik. Het meisje die was aan het schreeuwen keek me aan. Ik herken haar van ergens maar dan ook weer niet.

Zou Faisal zijn zus niet meer herkennen?!!  Door die wondjes en blauwe plekken.

Hier een nieuwe deeltje!!! 😄

Misschien komt er zondag geen deeltje maar ik zie wel.

Tot de volgende deel ❤️❤️❤️