Zihin Oyunları: Sınır

Final Son Bölüm

Ava'nın zihin katmanları en beceriksiz zihin oyuncusunun bile içine girebileceği kadar kırılmışken Zihin ustası uzaklardan beynine ulaşan çığlıkla gözlerini açtı. Acele etmesi gerektiğini biliyor ve öyle yapıyordu. Takımının zihinlerine ilerlemelerini fısıldarken yapılması en tehlikeli olanları bir bir yapmaya başladı.

Bilinci olan ne kadar tür varsa hepsine zihninin kapılarını sonuna kadar açarak başladı.

Zihnine ulaşan her bir düşünceyle o zihnin sahibine ulaşıp ona bağlanıyordu. Boyutta, ya da boyutlarda o an onları izleyen, dinleyen ya da hisseden kim ya da ne varsa hepsine ulaşıp kendini bağladı. Sayısız zihin yumağına sarılmış bir oyuncak gibi duran kendi zihni, hala benliğini korumaya çalışıyorken zihinlere haykırdı.

İşte güçlü Ava'nın sırları! Duyun ve hissedin, hissedin ve görün ve bilin tüm canlılar. Buna son veriyorum.

Zihninde yabancı bir ses duyan herhangi birinin yapacağı şey dehşetle korkunç şeyler düşünmekti ve Abriana'nın zihnine tüm bu düşünceler ulaşıyor, duyguları uzak tutmayı zorlukla başarıyordu. Tanıyıp tanımadığı bütün bu zihinler kurtulmayı hak eden canlılardı. Bunu yapmak zorunda olmasa da yapacağını biliyordu. Çocukluğundan beri onu rahatsız eden bu sesleri sevdiğini biliyordu. Tanımasa da tüm bu canlıları sonsuz bir kalple seviyordu. İlk tepkiler atlatılınca ikinci dalgayı gönderdi.

Şu mükemmel bedenin yanılsama olduğunu biliyorum.

Herkesin zihninde Ava'nın gerçek görüntüsü belirdi. Kusursuz fiziği ve dinç görünüşü yerine, dönmesi gereken yer olan toprağa yakın zavallı, yaşlı bir kadındı o.

Uğur tüm takımı yerden metrelerce yükseğe kaldırmış yağmur damlaları etraflarından akıp giderken en büyük kara büyücüye doğru acelesizce ileriyor takımı da beraberinde götürüyordu. Takım savaşmayı bırakmış, bedenlerinden gelen enerji havada titreşimlere sebep olurken zihin ustasının bir metre altında çember oluşturmuş, düşmanlarına bakıyorlardı.

Onlara vadettiklerinin yalan olduğunu biliyorum

Zihinlere Ava'ya ait düşünceler ve geleceğe dair kurulan görüntüler akmaya başladı: tüm dünyanın hakimi olacağım, güç-güç istiyorum, hepsi önümde diz çökmeli, herkes acı çekmeli, sokaklar kanla yıkanmalı, yaşayan her şey nefret kusmalı, benim yaşadıklarımın bin kat beterini yaşatacağım herkese-herkese, herkes acı çekmeli-çekmeli, hepsi herkes nefret edilesi, hiçbiri hak etmiyor mutluluğu... Ava'ya destek olan cadılar daha iyi bir dünyada yaşayacaklarını sanırken onun tek istediği o hariç herkesin acı çekmesiydi.

Büyücülerin bir kısmı silahlarını yere atıp geri çekilirken bir kısmı hala onu savunuyordu. Gizlenmeleri gerektiğini unutmuş gibi maskelerini atmıştı kimileri. Kimileri bunların gerçek olduğunu kabullenemeyerek Ava'ya koşmaya çalışıyor ama her yeni düşünce dalgasında durmak zorunda kalıyorlardı. Bir düşünce verilince zihinlerin harap olmaması adına bir süre bekliyordu Abriana.

Dünyadaki, dünyalardaki beyinlerin hepsine bağlanmış olan Abriana, bizzat kendisi tüm o zihin yumaklarının arasında durmuş olanları izliyordu. Filmin sonunu biliyordu ama izlemekten kendini alıkoyamıyordu.

Bir başka dalga gelirken hareketlenmiş zihinler tekrar duruldu. Takım Ava'nın tam karşısında, onun odağını yitirmiş gözlerine bakıyordu. Uğur, büyücüyü korumak için konumlanmış ama hareket dahi edemeyen kuklaları yarım kilometre çapında uzağa iterken zihin ustası hariç hepsi ayaklarını yere bastı. Yağmur o an durmuştu, tüm dünya susmuş olanları izliyor, dinliyor, bir şekilde biliyordu.