BTS- SUGA

Jealously

...

- Wszystko w porządku Noona? - spytał dalej stojący w progu Han JiSung. Nie spodziewałam się jego odwiedzin już dzisiaj. Byłam rozkojarzona. Spojrzałam na Sugę.

- Po prostu zostaw mnie w spokoju. - powiedziałam stanowczo i ruszyłam w stronę drugiego.

- Żartujesz Ty sobie ze mnie? - usłyszałam za sobą. Dlaczego to robi? - Kim on jest? - zerknęłam na Hana. Stał nic nie rozumiejąc. Widziałam , że tak jak ja czuje się zagubiony.

- Znamy się? - chłopak spojrzał na Sugę. - Skądś Cię kojarzę. - stwierdził. Odwróciłam się do nich przodem.

- Suga to Han JiSung, mój kuzyn. JiSung to Suga mój...- nie mogłam znaleźć odpowiedniego słowa.

- Chłopak. - dokończył za mnie pewny siebie Min.

- Były chłopak. - uściśliłam.

- Ten Suga? - zdziwił się mój młodszy kuzyn. Westchnęłam ciężko. Co mam powiedzieć?

- Może wejdziecie do środka? - pojawiła się znikąd moja mama. Byłam wściekła, że to zaproponowała.

- Nie chcę przeszkadzać. - odezwał się na szczęście Suga.

- Proszę wejdźcie. - kobieta się nie poddawała. Prawie ,że wepchnęła Mina siłą, byleby tylko wszedł do środka. Ta sytuacja bardzo mnie zaciekawiła. Czyżby mama poznała już Sugę? Do tego co Han robi w Seulu?

...

- Usiądźcie w salonie, a ja nakryję do stołu. - zwróciła się do nas mama. Spojrzałam na nią podejrzliwie, ale uciekła wzrokiem. Byłam teraz już pewna, że coś ukrywa. Zerknęłam na Sugę, który jeszcze bardziej chował się przed moim spojrzeniem. Usiadłam koło Hana, a naprzeciw Mina.

- Serio jesteś tym sławnym raperem? - spytał Han.

- Od razu sławnym. - burknęłam. - Znanym, może tak. - odparłam. Han zerknął na mnie zza grubych okularów. Jego czarne oczy mnie świdrowały.

- Jeśli to jest...

- Tak, jestem Suga. - przerwał nam Suga. - Tak,  byłem w BTS. Tak, mam wytwórnię i tak, jestem sławny. Coś jeszcze? - nastała głucha cisza.

- To dlaczego znasz YeRi? - przerwał milczenie mój kuzyn. Obydwoje spojrzeliśmy na siebie ,a potem Hana. No co za idiota! Suga się zaśmiał.

- Dobre pytanie. - nie powstrzymywał śmiechu. Prychnęłam i wyszłam do kuchni pod pretekstem pomocy mamie.

...

- Naprawdę zadajesz się z moją kuzynką? - dociekał ten dzieciak. Nie wiem ile miał lat, ale jego iloraz inteligencji nie był zachwycający. Spojrzałem na niego pobłażliwie.

- Śledzę twoją twórczość... - wyjął smartfona i pokazał mi zdjęcie. Mnie i YeRi. - To Noona? - wskazał nasz wczorajszy pocałunek. Mimowolnie się uśmiechnąłem. Wiedziałem ,że była wściekła, ale nie odsunęła mnie od siebie. Chciała tego tak samo jak ja.

- Yoongi mógłbyś przesunąć tą miskę? - usłyszałem i powróciłem do rzeczywistości. Mówiła do mnie mama YeRi.

- Oczywiście. - odparłem i podniosłem się by pomóc kobiecie z pół miskami. Poczułem czyjś wzrok na sobie. Zerknąłem w tamtą stronę. YeRi stała oparta o ścianę. Wpatrywała się z wnikliwością mojej osobie. Uśmiechnąłem się do niej. Odwróciła głowę. Zasmucił mnie ten ruch.

- Pójdź proszę się przebrać. Mamy dzisiaj gości z Chin. - zwróciła się do dziewczyny jej mama. YeRi pokiwała głową i ruszyła wzdłuż korytarza.

- Gdzie łazienka? - spytałem.

- Korytarzem w lewo. - poleciła i poszedłem za dziewczyną.

...

- Co tu robisz? - dziewczyna aż podskoczyła na mój widok. Nie spodziewała się mnie. Zatrzymała się w progu. Ubrała się w elegancką i bardzo grzeczną sukienkę z kołnierzykiem. Nigdy nie widziałem jej w takim stroju.

- Chciałem porozmawiać. - chwyciłem jej dłoń. - Ale widzę ,że wybierasz się na jakieś średniowieczne przyjęcie. - nawiązałem do jej stroju. Zerknęła nieporuszona na moje palce. Nie podnosiła wzroku. Nie chciała patrzeć mi w oczy.

- Nie chcę się kłócić. - odparła i ruszyła do środka pokoju. - Do tego powinieneś już iść, bo mamy gości.

- YeRi - pociągnąłem ją w swoją stronę. - Proszę Cię... - nie odrywała spojrzenia z podłogi.

- Suga to co było między nami... - odezwała się cicho. - To co jest między nami... - dotknąłem jej podbródka. - To nie jest dobre... właściwe. - stwierdziła szepcząc.

- YeRi... - odgarnąłem włosy z jej bladej twarzy. - Nie odrzucaj mnie. - po jej poliku spłynęła łza.

- Nie chcę tego robić. - przyznała. - Ale niszczę Ci karierę. - mówiła dalej. - Niszczę twoje życie.

- YeRi... Wszystko co robisz ratuje moje życie. - pokręciła głową.

- Widzę jak jest. - odsunęła się ocierając dłońmi twarz. - Masz własne studio. Masz wiele singli na swoim koncie... Mnóstwo fanek...

- Jedyna fanka, na której mi zależy znajduje się w tym domu. - podniosła swoją kurtynę rzęs i spojrzała na mnie bursztynowymi źrenicami.

- Yoongi... - zatrzęsła się ,gdy zadzwonił dzwonek do drzwi.

- Otworzę Noona! - zawołał dzieciak i skoczył do klamki. Dziewczyna odwróciła się przodem do wejścia. Zobaczyła kogoś znajomego. Cofnęła się, aż wpadając na mnie. Przestraszyła się. Złapałem ją w talii. Zerknęła na mnie przez ramię. Widziałem w jej oczach strach.

- Kto to jest? - spytałem nie rozumiejąc jej reakcji. Do środka weszła wysoka postać w okularach. Mężczyzna, na oko w moim wieku. Był przystojny, ale na pewno nie był stąd.

- Huaze Lei. - odparła nadal bojąc się. Ale zrobiła krok w przód, by nie stać za blisko mnie.

- Kim on jest? - nie wiedziałem skąd jej zachowanie.

...

- Dzień dobry. - uśmiechnął się do nas. Za chłopakiem weszli najprawdopodobniej jego rodzice wraz z tatą YeRi. Mama dziewczyny wleciała na korytarz uśmiechnięta. Czule przywitała się z gośćmi i zaprosiła ich do stołu.

- Kim YeRi... - podszedł bliżej Lei. Typ mi się nie podobał. Przytulił dziewczynę ,a ona odwzajemniła uścisk. Zacisnąłem dłonie w pięści.

- Huaze Lei... Tyle czasu minęło od naszego ostatniego spotkania. - uśmiechnęła się. - Zmieniłeś się. - nadal z jej twarzy nie znikał uśmiech. Przecież jeszcze przed chwilą się go bała. Coś mi tu nie grało. Ale już wiedziałem, że go nie polubię.

- Ty także się zmieniłaś. - odparł łagodnie. Miał na sobie biały sweterek, w którym wyglądał jak dzieciak z podstawówki. Tradycyjny pajac. - Wypiękniałaś. - spuściła wzrok, ale poczerwieniała. Po czym ruszyła z nim do salonu. Han stanął koło mnie i szturchnął mój łokieć.

- Znasz go? - pokręciłem głową. - Jesteś zazdrosny? - zmarszczyłem brwi.

- Nie. - założyłem ręce na krzyż. Zaśmiał się.

- Nawet nie starasz się tego ukryć. - zauważył.

...

ㅡ.ㅡ

Dzięki.