İNTİKAM (Ceren ❤ Nedim) - (Cenk ❤ Cemre)

4. Bölüm Kaza

Nedim

Bıktım bu kızdan.... Sakarlıkları bitmek bilmiyor... Bitmeyen bir gece daha... Daha kaç gece yüreğim boşlukta sallanacak. Biricik dostum yalnızlığım bir o terketmiyor beni... Masamın üstündeki şişeyi bile bardağa koymaya gerek görmeden kafama diktim... Çıkmıyor işte aklımdan allah kahretsin... Bir unutabilsem, bir silebilsem kalbimden, belki böyle yanmaz canım... Boş şişeyi koltuğa fırlattım. Gittim dolaptan yenisini çıkardım, anlaşılan bu gece uzun olacak...

Ceren

Yatağın yumuşaklığı ne kadar güzel olsada, içimdeki garip hisden kurtulamıyorum. Nedir beni böyle rahatsız eden bir bilsem nedimin sözleri mi? Hayır o hep böyle konuşur benimle, alay eder, küçük görür, bir böceğe bakar gibi bakar bana, bu kadar mı tiksinmiş benden şaşıyorum ona birşey yapmadım ki ben... Temizlik yaptığım zamanlar bile benimle uğreşırdı kahve isterdi beğenmez başka isterdi.. İnadına yapıyordu pislik, eminim. Susadımı farkedince yataktan doğruldum. Bardak boş, şansıma dolu olsa şaşardım, zaten. Benim hangi işim doğru gitti ki...

Babannemi de görmedim buğün sahi o nerde acaba, neyse sabah görürüm. Boş bardağı alıp mutfağa gidecekken Nedimin kapısının altında yansıyan ışık dikkatimi çekti. Bana ne ya, ne ilgileniyorsam burnu kaftağında, egoist manyak işte, düşünmeme değmez, yönümü değiştirip gideceğim sırada nedimin odasında gürültü duydum, ne yalan söyleyeyim korktum, düşünmeden bir anda girdim içer... Gördüğüm manzarayla şok oldum. Etraf dağılmış boş şişe dolu Nedimin eli kanıyor. Hemen otasının sağ köşesinde lavabo var oraya gidip beyaz havluyu aldım. Hemen Nedimin yanına gidip diz çöktüm masanın dibinde, elinden akan kanlar parkeleri ıslatıyor. saçı başı dağınık, kim bilir ne zamandır bu halde, içim sızladı, dağ öküzüne... Benim yüzümden mi bu halde, bu kadar mı nefret ediyor evliliğimizden... Şimdi bunları konuşmanın sırası değil onun kolunu kadırdığım gibi omzuma koydum. Yerden kaldırmaya çalıştım. Harbi öküz, ne yiyip ne içiyor bu çocuk. Zar zor dışarı çıkartıp arabanın yanına vardık. Korumalardan biri yanımıza gelip.

-Noldu Ceren hanım iyimisiniz? Nedim Beyin nesi var?

- Yok küçük bir kaza sen arabanın anahtarını ver ben hallederim..

-Emin misiniz? Yardım edelim..

-Yok, gerek yok cidden. Siz verin anahtarı ben hallederim evdekilere de haber vermeyin hemen geliriz biz...

Koruma başını tamam der gibi, sallayıp gitti avucumdaki anahtarla arabayı açıp dağ ayısını bindirdin öne... Ohhhh dünya varmış... Harbi ağır ya... Neyse acele etmem lazım kanıyor eli hala... Şöför koltuğuna geçip çalıştırmam la gaza basmam bir oldu hızlı hızlı sürmeye çalıştım. Bizim ki yeni yeni ayılmaya başladı...

-Sen senin y...

Ne diyor ya... sayıklıyor mu konuşuyor mu anlamıyorum ki...

-Senin yüzünden .... senin yüzünden...

-Ne diyorsun nedim, kendine gel bir toparlan hadi...

Elimle şöyle bir ayılsın diye yüzüne sürttüm diğer elim direksiyonda, herşey o kadar hızlı oldu ki anlamadım birden gözümü beyaz bir ışık aldı, arbanın hakimiyetini kabettim. Kendimi korumak için elimi yüzümü saklarken nedim geldi aklıma kemeri çıkarıp ona bişey olmasın diye sarıldım... Sonrası yok... karanlık kocaman bir karanlık... Uzaktan sesler geliyor gözümü açamıyorum.. Hiç bir yerimi oynatamıyorum. Nefes almak bile can yakar mı, yakıyormuş. ağzımda kendi kanımın tatını hissettim. Bedenim boşlukta savruldu sanki aklımda tek soru ...

Nedime noldu???