İNTİKAM (Ceren ❤ Nedim) - (Cenk ❤ Cemre)

34. Bölüm Fragman Hesaplaşma

Onun bu hali nedense cerene dokunmuştur, ne kadar kızgın kırgın olsa da, ablası sonuçta kardeşlik bağı hafife alınacak basit bir duygu değildir. Yeri geldiğinde ekmeği bile ikiye ayırıp paylaşırsın, yemeğini derdini umutlarını her şeyini paylaşırsın, keşke ablası o günleri unutmasaydı, keşke kardeşliklerini unutmasaydı. Şimdi ne zamanı geri alabiliriz, ne de çocukluğumuzun masumiyeti geri gelir.

-Cemre cerene bakar düz bir halde, sesi soğuk çıkar.

- Nasıl yaptın...der

Ceren ablasın soğuk sesinden korksa da ne demek istediğini anlamaz.

- Neyi, nasıl yaptım.

Cemrenin yüzünde mimikleri hiç oynamaz, soğuk nazarlarla kardeşini süzer baştan aşağı, tekerlekli sandalyeye bakar, boş gözlerle.

- Nasıl bu kadar sevilmeyi başardın. Ne yaptın da kalbine kazıldın, merak ediyorum. Herkeszin seni neden sevdiğini, niye senin yanında olduklarını merak ediyorum.

Bundan bir kaç ay önce, etrafımdaki insanlar beni parmağıyla örnek kişi olarak gösterirken şimdi kimse yüzüme bakmıyor neden? sesi sonlara doğru kısılır.

Ceren ablasının bu durumuna ilk kez üzülür, insan ne yaparsa kendine yaparmış. Bencillik yetinmeyi bilmemek insanı felakete sürükler. Bunu ablasına bakarak daha iyi anlar ceren.

- Sence abla... En başından beri yanımda olmadın. Sana en çok ihtiyacım olduğunda sırtımdan vurdun beni, sakatlığımı yüzüme vurmadığın bir gün oldu mu, zahmet etme ben cevap veriyim hayır. Ben sadece sevdim abla, yalansız dolansız sevdim. Güvendim o da beni hiç hayal kırıklığına uğratmadı.

Cemre kardeşine kaşlarına çatarak bakar bunları dinledikçe, bu hikayenin kazananı ben olmalıydım diye düşünürken kaybedeni ben oldum der içinden acıyla...

Cerenin gözlerini, gözlerinde parlayan yaşlarla bakar.

- Bende sevdim ceren, hemde çok sevdim.

Ceren ablasının söyleriyle, içinde birşeyler koptuğunu hisseder, nedimin sözleri gelir aklına, kabul etmek istemese de, evet kocası da sevdi onu. Bunu bilmek canını yakar. Cevap veremez ablasına.

Cemre cerenin suskunluğunu görünce, içinde büyüyen hayal kırıklığını anlatır

- Tek bir hata ceren, tek bir hata yaptım. Her gün yandım. Şimdi sen mutlusun ya, benim içim de yangınlar durmuyor ceren, sen mutlu oldukça o yangınlar alevleniyor, beni içine alıp ateşiyle harlıyor.

Ceren bunları duymak istemez, eliyle susmasını ister. Kederle bakar ablasına,

- Sus, yalvarırım sus abla...

Cemre onu dinlemez.. Acıyla başını çevirir, gözlerindeki yaşlar düşer tek tek.. Nihayet söyler yangınını...

- Ben nedimi sevdim ceren. Ben onu çok sevdim, senden bile daha çok...

Ceren gözlerini kapatır acı içinde, sonunda ablası da itiraf etti işte. Cemre o sırada ayağa kalkar, nasıl bir enkaz yarattığından habersiz. İçindekileri dökmeye devam eder.

- Belki, belki bu evlilik olmasaydı biz onunla...

Ceren öfkeyle sandalyeden kalkıp ablasının boğazına sarıldığı gibi onu duvara dayar, öfkeyle boğazındaki ellerin baskısını attırır. Gözlerinde yaşlar akarken, onun gözü kendisine şaşkın gözlerle bakan ablasında dır. Sesi titrer, bedensel acıdan çok ruhu acır cerenin, kendi kanından canından ihaneti insanı yakar kavuruyormuş, bunu yaşayarak anlamıştır ceren.

- SAKIN ABLA, SAKIN CÜMLENİ TAMAMLAMA, SEN BENİM CANIMDIN, CANIMDAN ÖTEYDİN DUYMAK İSTEMİYORUM GEÇMİŞİNİ, BİLMEK İSTEMİYORUM NE HİSSETTİĞİNİ, NE YAŞADIĞINI, SEN BENİM ABLAMSIN YA, ABLAMMM!!!! BİR KERE OLSUN YAPMADIĞIN ABLALIĞINI YAP, HAYATIMDAN ELİNİ ETEĞİNİ ÇEK, GİİİİİTTT!!!!...

Cemre onun ayakta olmasını şok olmuş bakarken, boğazındaki elin baskısıyla nefesi daralır, konuşacak kelime bulmaz, beynin içindeki bir ses, bas bas bağırıyor.

-Ceren yürüyor, ceren yürüyor, kardeşim yürüyor

Ceren elini çeker öfkeyle, kızgın gözlerle süzer onu, ablası yere düşmüş bir elini boğazına getirmiş, derin derin nefes alıp veriyordur.

- Sakın abla sakın, bu konu bir daha açılmamak üzere kapanacak. Biz evliyiz abla, biz mutluyuz, biz bir aile olduk. Bu mutluluğu bozmaya senin gücün yetmez.

Cemre yenilmiş gözlerle bakar kardeşine, kaybetmenin verdiği hisle sesi boğazının acısıyla fısıltı gibi çıkar.

- Merak etme ceren, bugünden sonra geçmişi bu oda da bırakıp çıkıyorum, benden sizi zarar gelmeyecek artık.

Ceren ayakta ablasına bakar acı içinde, böyle olmamalıydı diye düşünür kederle. Bu nasıl bir kader ki onu bir taraftan ablasıyla, bir taraftan da sevdiği adamla sınıyor.

Cemre kardeşine bakmadan elleriyle duvardan güç alarak ayağa kalkar. Kapıyı açıp bir adım attığında cerenin acı çeken sesini duyar...

- Bu oda da sadece geçmişini değil cemre hanım, kardeşliğimizi de bitirdin. Bu evden gitmeni istiyorum. Birbirimize bakacak yüz bırakmadın.