İNTİKAM (Ceren ❤ Nedim) - (Cenk ❤ Cemre)

7. Bölüm Neden Nedim?

Cemre

Cemre annesinden aldığı telefonla apartopar yataktan fırlar eline geçen ilk tişört pantolonla fırlar ayağındaki ev tetkikleriyle agâh beyin korumalarından biri onu hasteneye getirir tanışmaya kazayı anlatır ikinci katta olduğunu öğrenince koşarak gider kapının önünde annesinin perişan halini görür.

- Annem...

Kızının sesini duyan seher hanım kollarını açar sarılır cemre ye.

- Anne nedim... O nasıl iyi mi iyi demi...

Kızının sorusuna zaten sinirleri yıpranan seher hanım kendini tutamaz.

- Kardeşin dururken sen o herifi mi soruyorsun? Bütün bunlar onun yüzünden oldu kızım içerde perişan ne bişey yiyor ne konuşuyor. Mahvetti, amca yeğen hayatımızı mahvetti.

Annesinin resimleriyle kafası karışan cemre direk kapıyı açıp içeri girdi. Seher hanım arkasında perişan bi halde tavana bakan yavrusuna bakmakla yetindi. Cemre kardeşini böyle görmeyi beklemediği için şaşkınlıkla '' Ceren'' demekle yetindi. Kardeşinin onu duymadığını farkedince bu sefer daha yüksek bir sesle:

- Cerennnn...

Ablasının sesini duyan ceren, gözlerinde kurumayan yaşların yenisini ekleyerek '' Ablaaa'' diye kollarını açtı güçsüz bir halde..

Kardeşini o halde görmeye dayanmayan cemre koşarak sarıldı kardeşine.

- Evinize gidecez.. Korkma tamam mı? Herşey geçti artık.

Kardeşinin kollarından tutulup yüzünü avuçlarına aldı.

- llerde bu geceyi hatırlamayacaksın bile bu kapıdan çıkacaz ceren, bitecek.

Ablasının lafları cereni dahada üzülmekten başka birşey yapmadı. Kederli bi sesle
- Neyi unutacam abla bu sakat bacakları mı, yoksa nedimin beni bir hiç gibi görmesini mi, napcam ben hayatım bitti abla hayatım..

Kardeşinin sözleri onu şoka oldu.. bir iki dakkika kendine gelemeyen cemre, kardeşinin hıçkırığıyla kendine gelir cerenin yüzünü avuçlarının arasına alıp güzel kardeşinin yanaklarını okşar... Kendinden emin bir sesle

- Kim demiş yürüyemez diye... Onlar benim kardeşimin inadını bilmiyorlar daha...

Bir yandan konuşurken bir yandanda kardeşinin gözyaşlarını silip kapıda annesinin perişan haline bakar gerçekten bir gecede bu kadar acı fazla değil mi... Ceren yerinde duramayan asi hırçın kardeşi yatağa mahkûm olmuş. Bu onu mahveder yürümeli mutlaka yürüyecek gerekirse en iyi doktorlara götürür onu iyileştirmeliyim. Onun gözlerine bakarak yarım kalan konuşmamı tamamladım.

- Sil şu güzel yaşlarını. Benim kardeşime ağlamak yakışıyor mu, bak ben varım yanında annem var cihan var babannem var ned...

Boş gözlerle kardeşime baktım. Bir kelime bu kadar mı yakar insanın içini... Zorda olsa lafını tamamladı cemre.

- Nedim de var...

Ablasının son söylediğiyle kırık bir tebessümle bakar..

- Gerçekten mi abla? Hani nerde..Nedim... diye kollarını açıp odayı gösterir.

- Hani abla..... Sen görüyor musun ben girmiyorum abla... Nerde biliyor musun evinde... benim ne halde olduğum onun hiç umrunda değil... Ceren ölmüş, ceren .. sa.. sakatt kalmış..

Konuşmanin sonlarına doğru artık dayanamaz ağlar cemre yine sarılır kardeşine onu böyle görmek onuda üzer...

- Yok abla... yok işte nedim iğreniyor benden.. Tabii o da haklı kim sakat birinin yanında durmak ister ki..

Cemre başını kardeşinin hizasına getirip söyledikleri onu sinirlendirmistir.

- Sen sakat değilsin, iyileseceksin ceren hadi yat dinlen yarın hele bir olsun çıkalım şu hastaneden...

Ceren hüzünlü bir halde cenin pozisyonunda gözlerini sımsıkı kapatıp gözünün önüne gelen kaza görüntülerini umursamamaya çalışır. Kardeşinin uyuduğundan emin olan cemre yataktan yavaşça kalkar annesine döner...

- Ben eve gidiyorum anne.

İçinden görülecek bir hesabım var der. Seher hanım başını sallamakla yetinir bu olanlar zavallı kadını yormuştur cerenin yanina gidib saçlarını okşar cerenin dilindeyse tek bir cümle dökülür
- Neden nedim?