Bir Masal Gibi

Yıllar Sonra

3 yıl sonra,

Eylül Masal'ın ve Öykü'nün banyolarını yaptırmış,onları giydirmiş ve yataklarına yatırmıştı.Üç yıldır öyle acılar çekiyordu ki..Çok yorulmuştu..Kızların erken doğumu,Umut ve Metin'in bakımı..Geçirdikleri trafik kazası,Büşra'nın ölümü onlardan çok şey alıp götürmüştü..Kızların yanından çıktıktan sonra Metin ve Umut'un odasına gitti.Metin 9 yaşındaydı artık.Umutta beş yaşına girecekti yakında..

Eylül:Metin..Ödevlerin bitti mi ablacım ? Yarın okula gideceksin..Pazartesi biliyorsun..

Metin:Bitti ablacım..Merak etme..

Eylül:Annecim sen ne yapıyorsun ?

Umut:Öğretmenimin verdiği resimleri boyadım annecim.Dayımla oyun oynuyoruz.

Eylül:O zaman şimdi uyuma vakti..Yarın yine oynarsınız tamam mı ?

Metin:Tamam abla..İyi geceler

Eylül Umut'u ve Metin'i öpüp odadan çıktı..Kuşkusuz ki ona çok destek olmuştu o iki çocuk şu yaşta..

Şu günlerde kendisini pek iyi hissetmiyordu Eylül.Tolga bey ile telefonunda konuşmalar yapıyordu.Bu süreç öyle yormuştu ki onu.Tolga beyin desteğine çok ihtiyacı vardı..

Çocuklar uyuduğundan Eylül de aşağıya indi..Nazan'ın kış bahçesinde olduğunu biliyordu..Nazan üç yıldır Eylülle birlikte yaşıyordu..

Eylül:Anne ?

Nazan:Ah..Kızım..Uyudu mu çocuklar ?

Eylül:Evet..Yatırdım kızları..Metin ve Umutta yataklarına geçtiler..

Eylül'ü sesi titremeye başlamıştı..Biliyordu ki bunun sonu akacak olan gözyaşlarıydı..Nazan Eylül'ün çenesinden tutup kendisine çevirdi..

Nazan:Şişşt..Yapma..

Eylül:Olmuyor..Olmuyor anne..Canım çok yanıyor..

Nazan:Biliyorum kızım..Biliyorum..

Eylül:Bü-Büşra..Serkan..Anne ben yapamıyorum..Çocuklarımın karşısında güçlü olmak istiyorum ama olmuyor anne..İkiside ellerimin arasından kayıp gitti..

Nazan'a sımsıkı sarılıp ağlamaya başladı Eylül..Nazan da onunla birlikte ağlıyordu.

Eylül:O gün aklımdan çıkmıyor..

Nazan:Büşra için yapabileceğimiz hiçbir şey yoktu biliyorsun..O kavgaya karışmasaydı..

Eylül:Ölmeyecekti..O çok değişmişti..Onu düzeltemedim..

Nazan:Sakın..Sakın kendini suçlama kızım..Sen elinden geleni yaptın..O bambaşka bir yolu seçti..Seni ezdi..

Eylül:Ben artık ne düşüneceğimi,nasıl davranacağımı bilmiyorum anne..Serkan..Onu nasıl iyileştireceğiz ?

Nazan:Ah..Bu öyle zor ki..

Eylül:Bizi istemiyor..

Nazan:Şişşt..Öyle olmadığını biliyorsun..

Eylül:O günden sonra bizi bırakıp gitti..Kendimi affedinceye kadar gelmeyeceğim demişti mektupta..Anne çocuklarımız büyüyor..O tırın bize çarpması onun suçu değildi ki..Neden yapıyor bunu bana ? Çocuklarımıza..Umut babasından nefret ediyor..Kızlar Serkan'ı bir kez bile görmedi..Babalarını sormuyorlar bile.Tanımıyorlar ki..

Nazan:Kendisini affedemedi..Sen ve Metin günlerce komada kaldığınızda Serkan çok kötü oldu kızım..Anlattım sana..Serkan'ı kaybettik..Günlerce içti..Bilerek araba kullanıp bir sürü kazalar yaptı..

Eylül:Asıl ben şimdi onu affetmeyeceğim! Bizi terk ettiği için onu affetmicem ! Beni zor günlerimde bırakıp gitti..Yeter artık ! Ayrılacağım ondan..Boşanacağım !

Eylül hıçkıra hıçkıra odasına gitti..Başını yastığa gömüp çocuklarının yanında tuttuğu gözyaşlarını serbest bıraktı..

Eylül:Bitti..Bitti Serkan ! Sen istesen de artık bu eve gelemeyeceksin..

Selam ! Size bir soru..Aslında bu bölüme başlarken final olarak düşünmüştüm ama yazarken aklıma başka şeyler geldi..Ne yapalım? Diğer bölüm final olsun mu ? Yoksa bambaşka bir hayattan mı başlasın hikaye ?