Bir Masal Gibi

Doğum Sancısı

Eylül evin önüne geldiğinde Defne kapıdaydı.

Eylül:Defne ?

Defne:Yenge..Yani şey Eylül..Off..

Eylül:Dur bi dur..Ne oldu ? Sen iyi misin ?

Defne:Sana anlatacaklarımdan sonra..

Eylül:Defne,ne oldu ?

Defne:Eylül benim sana anlatacaklarım var..Nasıl anlatacağımı bilmiyorum ama..Biliyorum bana çok kızacaksın..Hiç affetmeyeceksinde..

Eylül:Defne gel şöyle oturalım..

Evin önündeki kamelyaya otururlar..Defne anlatmaya çalışırken Eylül onu bekliyordu.

Eylül:Defne..Anlatacak mısın artık ? Biz biraz acıktık..Anlatta kahvaltı yapalım içeride..

Defne:Tamam bak..Şey..Siz..Serkanla..

Eylül:Defne..Lütfen..Açma şu konuyu.

Defne:Eylül..O kız bizim yazlıktan..Senden önce Serkanla çıktılar..Ama sadece bir hafta falandı..Belkide daha az..Serkan Eda'nın hareketlerinden hoşlanmadığı için ayrılmıştı..

Eylül:Defne,burada Serkan'ın ilişkilerinden yıllar sonra yeniden öpüştüğü kızdan mı konuşacağız ? Ben bu meseleden dolayı zaten çok yıprandım..Lütfen kapat konuyu..

Defne:Dinle lütfen..Ben çok..Çok üzgünüm..Her şey benim yüzümden oldu..Eda'nın aklına giren bendim..Size gıcık olduğum için..Ama sonra vazgeçmiştim..Yapma dedim..Sizinle barıştıktan sonra..Ama o beni dinlememiş..İstanbul'a dönünce de..

Eylül:Bir dakika..Defne şimdi sen..Bizi kıskandığın için ? Bebeğimiz olacağını bildiğin halde..Ya beni boşver..Bebeği de sevmeyebilirsin anlarım..Ama Serkan..Ya o senin kardeşin ! Onu nasıl kıskanırsın ! Şirket için değil mi..Bize de bir şeyler düşer diye..İnanmıyorum sana !

Defne:Biliyorum çok aptalca bir şey..Ben çok üzgünüm..

Eylül:Mutlu olabilirsin Defne ! Biz bu sabah boşandık..

Defne:N-ne ? Nasıl ya..

Eylül:Ben o şirkete girdiğim ilk gün bana düşecek her şeyi reddetmiştim Defne..Tek istediğim sizinle bir aile olabilmekti..Ama sen benim ailemi de elimden aldın..Boşandık..Serkan da gitti..Bana hiçbir açıklama yapmadan..O kızla ilgili bir sürü yalan söyleyerek gitti..Çıkın hayatımdan tamam mı ? Hepiniz çıkın..Oğlumu sizinle büyütmeyeceğim! Böyle bir halaya ihtiyacı yok !

Defne:Sakin ol noolur..Bebeğe bir şey olacak..

Eylül:Umrunda mı Defne ! Umut Can senin umrumda mı ! hiç sanmıyorum ! Al her şey senin..

Eylül birden ayağa kalkar..Ama sancısı başlamıştı..Öylece kalır..

Eylül:Ahh..

Defne:Eylül ! Eylül iyi misin..Eylül..

Eylül:Bebek..Galiba bebek geliyor Defne..Ahh..Bir şey yap..Bir şey noolur..Oğluma bir şey olmasın..

Defne:Ya hayır ya..Daha doğuma var..Eylül ! Ya kızlar ! Kızlar ! Kimse duymuyor mu ! Cemreee !

Kızlar seslere hemen çıkarlar..

Songül:Ya ne oluyor ? Eylül..Kardeşim..Defne niye bağırıyorsun !

Eylül:Kızlar bir şey yapın..Umut..Umut geliyor..Ahh..

Cemre:Ne ! Ambulans..Meral ambulansı ara..

...

Serkan son anda kararını değiştirmişti..Otobüsle değilde uçakla Ankara'ya geçmişti..Oradan da Eskişehir'e gidecekti..Güney'in söyledikleri bir bir yankılanıyordu beyninde..O kadar haklıydı ki..Ama artık yapacak hiçbir şey yoktu..

...

Ambulansta Eylül'ün yanına Cemre binmiş,kızlarda arkadan taksi ile geliyorlardı..

Cemre:Eylül..Kendini bırakma tamam mı ? Bak bebeğimiz doğacak..Ona hiçbir şey olmayacak..Bunları düşün..Kucağına alacağın anı düşün..

Eylül:Cemre..

Eylül'ün sesi artık yorgun çıkıyordu..

Cemre:Efendim kardeşim ?

Eylül:Dayanamıyorum..

Cemre:Hayır..Hayır söyleme böyle..Bak ben yanındayım..

Eylül:Önce onu..Umut'u kurtarsınlar..Önce o..Söz..Ver..

Cemre:Hayır..İkinizde kurtulacaksınız..

Eylül:Cemre..Oğlum..Önce oğlum..

Eylül gözlerini kapatır..