Chapter - 15.1

6.4K 1.2K 19
                                    

[Zawgyi]

<တို႔ဖူးပုပ္ေၾကာ္>

ငါးမ်ွားသြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အဖိုးအိုယန္ရဲ႕စိတ္အေျခအေနဟာ အေတာ္ေလးေကာင္းမြန္လာၿပီး တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လင္ရႈယီနဲ႔က်န္လူမ်ားျဖင့္ ဟာသလုပ္ေနတတ္၏။ သူက တစ္ျခားလူေတြသူ႔သားအေၾကာင္းေျပာလ်ွင္လည္း စိတ္မဆိုးေတာ့ေခ်။

လင္ရႈယီတစ္ေယာက္ တိတ္တိတ္ကေလးေက်နပ္ေနေလ၏။

ဒါေပါ...ရွန္ဖူကေတာ့ ခ်ီးက်ီးမႈအမ်ားဆံုးခံရသူပင္။ လင္ရႈယီက ေႏြးေထြးတဲ့စိတ္ထားရွိေသာ္လည္း သူက တစ္ဖက္လူကို စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္သြားအာင္ဘယ္လိုစကားေတြေျပာေပးရမလဲဆိုတာ မသိတာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ ဒါေပမယ့္ ရွန္ဖူကေတာ့ မတူပါေခ်။ သူက အဖိုးအိုယန္ကို နား႐ြက္နွစ္ဖက္တက္ခ်ိတ္သြားရေလာက္သည္အထိၿပံဳးရယ္ေစရေအာင္ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းစြာပင္ စကားေျပာေကာင္းေလ၏။

သို႔ေသာ္လည္း လင္ရႈယီကေတာ့ သက္လတ္ပိုင္းအမ်ိဳးသမီးႀကီးေျပာသည့္စကားက မွားယြင္းမေနခဲ့လ်ွင္ဟု ဆက္ေတြးေနဆဲပင္။ ဘယ္္လိုပဲျဖစ္ေနပါေစ...အဘိုးယန္ကို ဒီမွာတစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ၿပီး တစ္ခါမွလည္းလာမလည္သလို ဖုန္းလည္းသိပ္ဆက္ေလ့မရွိတဲ့ သူ႔သားနဲ႔ေျမးက အရမ္းလြန္လြန္းသည္။

လင္ရႈယီက အေျခအေနကိုေလ့လာဖို႔ ရွိမေနခဲ့သလို လက္ညႇိဳးထိုးကာ ျပစ္တင္ေျပာဆိုပိုင္ခြင့္လည္းမရွိပါေခ်။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔က အဘိုးအိုယန္ရဲ႕သားနဲ႔ေျမးပင္။ ေရွာင္ေရွာင္လို႔ေျပာလိုက္တဲ့အခါတိုင္း အဘိုးအိုယန္ရဲ႕မ်က္နွာအမူအရာက ခ်စ္ခင္အလိုလိုက္မႈေတြျဖင့္ပင္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔(လင္ရႈယီတို႔)အေနျဖင့္ သူတို႔ကို(အဘိုးအိုယန္ရဲ႕သားနဲ႔ေျမး)မေတြ႕လ်ွင္ ကိစၥမရွိပါဟု လင္ရႈယီေတြးေနစဥ္မွာပင္ သူတို႔(အဘိုးအိုယန္ရဲ႕သားနဲ႔ေျမး)က ေပၚလာေလ၏။

အဘိုးအိုယန္က အသားဝယ္ဖို႔ အသားဆိုင္ဘက္ကို ထြက္သြားသည္။ ရွန္ဖူကေတာ့ လင္ရႈယီနဲ႔စကားေျပာရင္း ထိုင္ေနေလ၏။ သူေခါင္းလွည့္လိုက္ခ်ိန္၌ လူနွစ္ေယာက္ဝင္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

I'm a Chef in the Modern Era [Myanmar Translation]Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang