Taken

Hoofdstuk 1

Man, wat is het koud!
Het voelt aan als min 10 graden, maar het is de gure wind die dat veroorzaakt, want het is echt niet zo koud. Wat ben ik blij dat ik vandaag de auto van mijn ouders mocht lenen om naar de stad te gaan.
Ik heb ruim twee jaar mijn rijbewijs, en het is de eerste keer dat ze mij de auto laten rijden zonder dat een van hen naast mij zit.
Maar ik weet dat ik het kan.

Ik hoor mijn moeder nog zeggen ' Sterre, zorg dat je niemand aanrijdt!'
Enorm hard gelachen heb ik om haar opmerking, ik heb nog geen aanrijding veroorzaakt of bekeuring gekregen sinds ik mijn rijbewijs heb, maar het is lief dat ze zo bezorgd is.

Het is winderig in de stad, waardoor ik dieper in mijn sjaal duik.
Ik vind het heerlijk dat ik even alleen kan shoppen.
Samen met vriendinnen, mijn zusje of moeder is ook leuk, maar af en toe heb je dat gewoon even nodig om alleen te zijn!

Na een lange middag shoppen kom ik tot de conclusie dat ik toch vooral veel heb bekeken en gepast, maar ik heb maar weinig gekocht.
Omdat mijn moeder weet dat ik laat thuis zal komen, beslis ik om mezelf op een etentje te trakteren.

De pizzeria is aangenaam warm en gezellig, enigszins opgelaten vraag ik om een tafeltje voor een persoon.
Gelukkig vinden ze dit helemaal niet raar, en krijg ik een tafeltje achterin aangeboden.
Ik ga zitten en bestel meteen een pizza quattro fromagio en een glas water.
Omdat ik toch moet wachten pak ik mijn telefoon en begin te appen met mijn vriendinnen.
Gedachteloos bericht ik mijn vriendinnen en af en toe zit ik te glimlachen om de berichten die over en weer verzonden worden, totdat mijn pizza en water bezorgd wordt.

Nadat ik mijn pizza heb opgegeten en de rekening betaald heb, ga ik op weg naar de parkeergarage waar ik de auto heb geparkeerd.
Nadat ik de weinige aankopen welke ik heb gedaan in de auto heb gezet, ga ik achter het stuur zitten en ga ik op weg naar huis.

Ik heb er geen rekening mee gehouden dat het nu donker is, in tegenstelling toen ik de stad inreed.
Omdat het zo donker is, weet ik niet meer zo goed hoe ik de stad uit moet rijden, en ik merk dat ik begin te verdwalen.
Ik voel een lichte paniek opkomen en bedenk dan dat mijn ouders een navigatie systeem in het handschoenenvakje van de auto hebben liggen!
Omdat ik niet zo heel hard rijd probeer ik al rijdend het handschoenenvakje te openen om de navigatie te pakken. Ik voel dat ik hem bijna te pakken heb, en ik kijk even snel naar mijn hand die de navigatie bijna te pakken heeft......

BENG!
Een enorme klap schrikt mij op uit mijn handelingen, en verschrikt kijk ik op terwijl ik bovenop de rem trap.
Ik zie nog net een fietser van de motorkap afglijden.

Nee.....o mijn god nee!