Κείμενα

Η Αριέλλα, εγώ, και το Πρόβλημα ☆

Όλο τρέχω μέσα σε δρόμους από νεκρά αστέρια. Τα φώτα τρέχουν μαζί μου, σαν γραμμές από led.

Κι όπως τρέχω, σέρνω πίσω μου, σαν κονσερβοκούτι πιασμένο στις ρόδες, την Αριέλλα.

Καμιά φορά ξεχνάω την ύπαρξη της, και την αφήνω να γδέρνεται πάνω στους κακοτράχηλους κομήτες του δικού μου, απέραντου δρόμου. Άλλες φορές γυρίζω, την κοιτάω, και της λέω "Συγνώμη. Δείξε μου το δρόμο. Έχω χαθεί".

Κι η Αριέλλα με αγκαλιάζει. Με όλα της τα γδαρσίματα να την πονάνε.

Με συγχωρεί, και φεύγουμε.

Ακόμα κοιτάω πώς θα τη σώσω από μένα κι απ' τον κόσμο. Από όλα αυτά τα δίχτυα που της έχουν ρίξει και καραδοκούν να τη φάνε.

Κι εκείνη, η παραμυθένια Αριέλλα, τους ξεγελάει με τη μαγική εικόνα της. Κι αντί γι' αυτήν, πιάνονται εκείνοι στη φάκα. Έφηβη Αριέλλα, πετάει βελάκια οργισμένη στον τοίχο της, κι εύχεσαι σήμερα να μην πετύχει εσένα. Φτιάχνει πύργους από άμμο, κλείνεται μέσα τους και μετά τους διαλύει μέχρι να πεθάνει από ασφυξία. Μοναχική Αριέλλα. Μοναδική Αριέλλα. Πριγκίπισσα πάνω στο δράκο της, δράκος πάνω απ' τη φλεγόμενη σας πόλη. Εύθραυστη μικρή Αριέλλα, ποτέ δεν αντέχει πάνω από δύο βότκες. Την κάνεις ότι θες. Την παίζεις σαν κουκλοθέατρο, κι αυτή χορεύει πάνω στον ξύλινο εγωισμό σου. Η Αριέλλα ποζάρει με θράσος στις φωτογραφίες. Η Αριέλλα μας δείχνει τα μελανιασμένα μπούτια της. Κι εμείς κοιτάμε πόσα εξέχουν απ' το σορτς, κι όχι τις μελανιές. Αριέλλα χτυπημένη. Αριέλλα ψυχή , φυλακισμένη στη θνητή ομορφιά που ποτέ δε θα της δώσει τον έρωτα που διάβαζε στα βιβλία. Αριέλλα κρέας στιγματισμένο από κοινωνική δυσμορφία. Αριέλλα μουνάρα. Ε; Αριέλλα ποιήτρια της πλάκας, σιγά τα αίματα. Αριέλλα ερωτευμένη με κάθε λεπτομέρεια. Αριέλλα φυλακή. Για έναν άντρα, για μια ιστορία, για ένα ολόκληρο σύστημα. Είναι τόσο ατσάλινη η αλήθεια της, που μοιάζει με το χειρότερο κελί. Γι'αυτό, κανείς δε μένει. Αριέλλα ασφυκτικά πολυμορφική. Αριέλλα καθρέφτης γεμάτος παραμορφωμένα είδωλα. Χοντρή Αριέλλα. Θυμάσαι, Αριέλλα;

Και γιατί δηλαδή ο αδύνατος εαυτός σου να έχει μεγαλύτερη αξία απ' τον χοντρό; Και οι δυο κομπλεξικές δεν είναι; Εκείνο το υπέρβαρο τσουλάκι έτρωγε ο,τι έβρισκε και μετά κλαιγόταν, και αυτή η υστερική κοκαλιάρα καταγράφει τις θερμίδες που καίει αναπνέοντας και ζει με πακέτα τσάι. Τρώνε η μια την άλλη τακτικά. Η υπερβολή της μιας γίνεται στέρηση της άλλης, και ξεσκίζονται σαν ύαινες. Κι όπως γαμάνε η μια την άλλη, γεννάνε κι άλλες Εγώ. Μια Εγώ με ένα μπουκάλι στο χέρι, μονίμως μεθυσμένη. Ευθυνόφοβη, ποιητική και κατεστραμμένη. Μια Εγώ με την ταμπέλα του στοπ καρφωμένη στο κούτελο, σαν κακόφημο στενό, που δεν αφήνει τίποτα να την αγαπήσει. Μια Εγώ όλο πόζα, με κραγιόν, ψεύτικες βλεφαρίδες και φωτογένεια, που θέλει απλώς ένα λάικ, μια αγκαλιά και ένα σχόλιο για το πόσο όμορφα εξέχουν τα πλευρά της απ' το πετσί της.

Κι εκείνη, τη μοναδική αληθινή, τη μικρούλα, την έχουν ξεχάσει όλοι.

Και κλαίει. Και τσιρίζει πλακωμένη κάτω από τα χρόνια.

~2020