Κείμενα

Γυάλινα κορίτσια

"Καλησπέρα. Έχετε χάπια αδυνατίσματος;" λέω στη φαρμακοποιό.

Τη βλέπω να προσπαθεί κάπως αμήχανα να κρύψει την έκπληξη της κοιτώντας με από πάνω ως κάτω. "Δεν είναι για μένα", της λέω βιαστικά. "Είναι για μια κοπέλα κανονική προς γεμάτη".

Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα μου μόνες τους, τρέχουν να καλύψουν την ξεφτίλα που νιώθω. "Μια κοπέλα κανονική προς γεμάτη", μόλις είπα. Κι αυτή ποια είναι; Για ποια μίλησα; Την τελευταία φορά που ζυγίστηκα, ήμουν 49 κιλά. Τώρα εγώ είμαι αυτή που με κοιτάζει έκπληκτη. Εγώ είμαι. Έτσι με βλέπω. Μόλις μπήκα στο φαρμακείο για να αγοράσω χάπια αδυνατίσματος για την κοπέλα στον καθρέφτη μου. Μόλις επέλεξα να οπλίσω, για άλλη μια φορά, τον άρρωστο, καταστροφικό εαυτό μου.

Πολλές φορές το κάνω. Με οπλίζω με χάπια. Λιποδιαλύτες, καθαρτικά, ισχυρά εμετικά. Κι ύστερα στρέφω την κάννη κατευθείαν στο κεφάλι μου. Κι όλος ο εμετός, όλο το οξύ που με έχουν ραντίσει με τα χρόνια, μολύνει κατευθείαν το μυαλό μου. Η φαιά ουσία μου καλύπτεται από μεταλλαγμένες τροφές μηδέν λιπαρά, τσάγια και γλυκαντικά στέβια. Η λεκάνη γίνεται η μαγική μου σπηλιά. Ψάχνω σκυμμένη ώρες το θησαυρό της, κι ας βλέπω τα κόκαλα των πειρατών που πέθαναν πριν από μένα. Αντί να τα φοβηθώ, τα σηκώνω και τα θαυμάζω. Όμορφα κόκαλα... Άραγε, τα δικά μου πώς θα ναι; Κι όλο σκάβω το δέρμα μου να τα βρω. Παίζω άρπα με τα πλευρά που εξέχουν στο θώρακα μου. Ακονίζω το σουβλερό μου στέρνο σαν ασημένιο σπαθί. Και, κάπως γίνεται πάντα, και βρίσκω τέχνη στην καταστροφή μου. Σαν αυτό μου το φλερτ με το θάνατο να με κάνει λίγο πιο ενδιαφέρουσα.

Η κοπέλα στον καθρέφτη μου δε μιλάει ποτέ. Τη θυμάμαι πάντα σιωπηλή και φοβισμένη, ανασφαλή για το πώς θα μου φανεί. Πώς θα της φερθώ και σήμερα. Έχω χρόνια να τη δω να στέκεται χαρούμενη απέναντι μου. Όπως και έχω χρόνια να τη δω πραγματικά όμορφη. Επαρκή. Ολοκληρωμένη. Πάντα την κοιτάζω ψάχνοντας τι δεν πάει καλά. Κι έπειτα ακούω τον εαυτό μου να της μιλάει με τις φωνές όλων όσων ποτέ με πλήγωσαν: "Πρέπει να αδυνατίσεις". "Μην φας βραδινό". "Περπάτα για δύο ώρες ασταμάτητα". "Πάρε 4 καθαρτικά πριν κοιμηθείς, για να ζυγίζεις αύριο ένα κιλό λιγότερη".

Και νομίζω πως, έτσι, τη φροντίζω.

Μα, στην πραγματικότητα, την ξεκάνω όσο πιο αργά και κομψά μπορώ.

Εντάξει. Δε φταίω μόνο εγώ. Σωστά;

Έτσι με μάθανε. Έτσι μεγάλωσα. Κοριτσίστικα. Ωραιοποιημένα. Εμείς τα κορίτσια, μεγαλώνουμε μέσα σε παρτέρια θερμοκηπίου, σαν λεπτεπίλεπτα λουλούδια. Αν το κλωνάρι σου είναι πιο χοντρό από της διπλανής σου, δεν είσαι όμορφη, και τα λουλούδια, κούκλα μου, υποτίθεται πως είναι πάντα όμορφα. Πώς θα διακοσμήσεις αυτή τη σάπια κοινωνία; Πώς θα σε ερωτευτούν τα αγόρια; Όλοι θα σε κοροϊδεύουν. Την έβαψες. Άσε κάτω το κέικ αμέσως. Οι ωραίες δεν τρώνε. Σφίξε τον κορσέ. Μείνε νηστική. Για απόψε. Για αύριο. Για τρεις μέρες σερί. Γίνε σαν αυτήν, σαν την άλλη. Χάπια. Νυστέρια. Μέικ απ με έξτρα κάλυψη. Σφίξε κι άλλο τα κορδόνια. Κάνε τα σωθικά σου κιμά. Και βγαλ' τα.

Γιατί σε αυτό τον κόσμο, είναι της μόδας να είσαι άρρωστος. Ανεπαρκής. Εξαρτημένος από συμπληρώματα και καλλυντικά. Είναι της μόδας να κακοποιείς τον εαυτό σου συστηματικά. Πότε θα μας μάθουν να θαυμάζουμε τις γυναίκες στους καθρέφτες μας αντί για τις γυναίκες στα περιοδικά μας; Πότε η αγάπη μας για τον εαυτό μας θα γίνει κομμάτι του συστήματος κι όχι απειλή του; Πότε θα σταματήσουν τα αυτονόητα να θεωρούνται επανάσταση; Πότε θα σπάσουμε το καλούπι της τέλειας γυναίκας, να ξεχυθούμε έξω, ανένταχτες, ακομπλεξάριστες, ερωτευμένες με ο,τι ατέλεια μας κάνει αληθινές. Μοναδικές. Υγιείς.

Η κοπέλα στον καθρέφτη μου, δε με κοιτάζει πια με φόβο. Απλώς, περιμένει.

Περιμένει να ανακαλύψω, η ηλίθια, πόσο υπέροχο είναι κάθε εκατοστό της. Πόσο παλεύει να με κρατήσει στη ζωή ενώ εγώ την πολεμάω τόσο βίαια.

Πόσο μ' αγαπούσε. Πάντα.

~2020