Κείμενα

Εγώ, το πτώμα μου

Στέκεται εκεί, στην πόρτα του σχολείου, με τη σχολική του τσάντα. Με κοιτάζει. Είναι ο δολοφόνος μου.

Με σκότωσε πέρσι το φθινόπωρο. Μ' ένα περίεργο τρόπο. Έτσι απλά, με ακολούθησε στο δρόμο, και ξαφνικά με άρπαξε από το λαιμό με δύναμη. Μοιάζει αρκετά μετανιωμένος για ό,τι μου έκανε. Όμως το έκανε και δεν αλλάζει.

Κοντεύει δεκαέξι χρονών. Πολύ μικρός. Κι όμως, έχει μάθει να σκοτώνει.

Βασάνισε άλλες δυο κοπέλες. Εγώ όμως, δεν τον δυσκόλεψα καθόλου. Θα έλεγες ότι το λαρύγγι μου έλιωσε ανάμεσα στα δάχτυλά του καθώς μ' έσφιγγε δυνατά.

Ο δολοφόνος μου είναι ένα καθημερινό αγόρι. Κάθε πρωί πάει σχολείο, κάθε απόγευμα έχει βόλεϊ. Πώς γίνεται να με σκότωσε;

Μα σου είπα. Έγινε μ' ένα περίεργο τρόπο.

Μ' έχει κρύψει καλά. Όμως αισθάνεται ότι τον ακολουθώ. Βλέπει τις πατημασιές μου στο χαλάκι της εξώπορτας. Τώρα είναι έτοιμος να κάνει ένα μεγάλο βήμα. Να φύγει από δω. Εκεί που θα πάει, δε μπορώ να τον ακολουθήσω. Υπάρχουν τόσα που θα ήθελα να ξέρει... Δεν έχει ιδέα ότι τον στοιχειώνω. Έχει πείσει από παιδί τον εαυτό του ότι δεν υπάρχουν φαντάσματα.

Θα έπρεπε να τον μισώ γι' αυτό που έκανε. Γι' αυτό που είναι. Για τη θέση που επέλεξε να έχει στη ζωή μου.

Όμως το ξέρω πια.

Αγαπώ το δολοφόνο μου. Τόσο όσο δεν αγάπησα ούτε καν τη χαμένη μου ζωή.

~2011