Κείμενα

Όσα δεν έγραψαν για εκείνη ☆

...Η μικρή. Αυτή η μικρή, πια... Πάντα λίγο παρεξηγημένη ήταν. Λίγο τρελή. Λίγο παραπλανητική. Δε φοβόταν να διαφέρει. Μόνο να μεγαλώσει φοβόταν... Δεν ήξερε πόσα υπέροχα πράγματα θα ανακαλύψει μέσα της, ήθελε εκείνη την ταραχώδη νεότητα για πάντα, με κάθε τίμημα. Το κοριτσάκι του τελευταίου θρανίου, που δεν άκουγε ποτέ. Έτσι θα μείνει. Θα βαράει τις πόρτες στα μούτρα σας, θα κλαίει κρυφά στο μπάνιο, θα γράφει μέχρι να ματώσει, θα ερωτεύεται μέχρι να ξεμείνει ο κόσμος από μελάνι. Αυτή θα είναι πάντα. Ένα ερωτευμένο χάος, σκόρπιο σε ένα μάτσο παλιά χειρόγραφα. Μια έφηβη θάλασσα.

Κι εγώ, που βούτηξα απόψε μέσα σου, μικρή μου, τι ελπίδα έχω να μη μαγευτώ; Έχω μπει σαν μικρή γοργόνα μέσα στη μυστική σπηλιά σου και ψαχουλεύω τους θησαυρούς σου. Διαβάζω το ημερολόγιο σου, μικρή. Μη μου θυμώσεις. Κρυμμένη κάτω από μια κουβέρτα που δεν έχεις ξαναδεί, διαβάζω για τα αιώνια κολλήματα σου, τους φόβους και τις ονειρώξεις σου. Διαβάζω μέρα τη μέρα την επιθυμία σου να γίνεις εγώ, και πόσο χαίρομαι μικρή που τελικά τα κατάφερες. Όλοι αυτοί που κυνηγούσες ποτέ δεν άξιζαν την αγάπη σου. Όλες οι ιστορίες σου επαναλαμβάνονται, σαν παλιές σειρές του Αντέννα. Δε θα παλιώσεις ποτέ μικρή, το υλικό που σε έφτιαξε δε σκουριάζει. Όσα κύματα κι αν σε βαρέσουν, το φόρεμα σου είναι από κοχύλια και χρυσό. Το ξέρω ότι με θυμάσαι. Με έναν περίεργο τρόπο, σαν όραμα από μια ανάμνηση του μέλλοντος. Είμαι η γυναίκα που για χρόνια δεν ήξερες πως είσαι. Είμαι ο κρυμμένος θησαυρός στο τέλος του λαβύρινθου στο έφηβο, μωλωπισμένο σου κεφάλι. Μην τους φοβάσαι, μικρή, θυμάσαι τι λέγαμε: Στο φόβο σου ποντάρουν. Δεν είσαι τραγούδι της Marina and the Diamonds, δεν έχεις σπαταλήσει τη ζωή σου, δεν είσαι ωραιοπαθής. Δεν είσαι σαν όλες. Οι ρίζες σου φτάνουν στα έγκατα του σιχαμένου κόσμου, ενώ οι ρίζες της φτάνουν μέχρι τη μέση του αυτιού της. Χαζή μικρή, μην τις ζηλεύεις. Δεν έχεις ιδέα. Δεν έχεις ιδέα.

Θα μάθεις ποια είσαι, στο υπόσχομαι. Και δε θα υπάρχουν όλοι αυτοί. Θα το έχεις μάθει μόνη σου. Εσύ είσαι αυτή που σε κράταγε πάντα παιδί. Κανένας άλλος. Ο έρωτας... Ο έρωτας ξεκινάει από μέσα μας, μικρή. Μην ακούς την κοινωνία, δεν είσαι εδώ για να μαστορέψεις κανενός τα σπασμένα. Μην πιστεύεις εκείνες τις ταινίες. Αυτός δε θα' ρθει. Προχώρα μόνη σου, ξέθαψε το στέμμα σου και κάρφωσε το στο κεφάλι σου μέχρι να πονέσει. Αυτή είσαι. Μ' ακούς; Κι εγώ σε αναγνωρίζω. Γελάω με τα αστεία σου. Γουστάρω τον κουλό, απελπισμένο ρομαντισμό σου. Εσύ με δημιούργησες. Εσύ, η μπερδεμένη, η καλοκαιρινή, αυτή που τρέχει στην άμμο ελεύθερη και τα νερά πιτσιλούν τις γάμπες της. Τρέξε μικρή, θα με βρεις, θα σε βρω, θα αγαπήσουμε η μια την άλλη. Σε περιμένω. Ακόμα. Για πάντα. Πάντα θα είσαι κομμάτι μου. Κι εγώ, πάντα ο προορισμός σου.

Ούτε που να φανταστείς, μικρή. Ούτε που να φανταστείς όλα όσα θα γίνεις.

~2020