Πάντα ένιωθα παράξενα όταν ταξίδευα με το μετρό. Κάτι ο ήχος, που ακούγεται σαν δαιμονισμένη στριγκλιά, κάτι τα ανέκφραστα πρόσωπα γύρω μου... Νιώθω πανικό και μελαγχολία μαζί.
Σε μερικούς φέρνει ύπνο η διαδρομή. Κοίτα βίτσιο. Να τους νανουρίζουν οι στριγκλιές.
Έχω φανταστεί τον εαυτό μου στο σκοτεινό τούνελ. Κινούμαι παράξενα. Γελάω. Μόλις πήρα τη δόση μου. Νιώθω τόσο ανάλαφρα τώρα!
Δίπλα μου ένα αγόρι. Φοράει τζιν και μωβ φούτερ. Κάτι μου λέει. Πού να τον ακούσω. Εγώ τώρα νιώθω στον έβδομο ουρανό!
Με κρατάει από το χέρι. Είμαστε φίλοι; Δεν ξέρω. Πάντως κάποιον μου θυμίζει.
Ο ήχος-στριγκλιά του μετρό όσο πάει και ενώνεται με το γέλιο μου. Κι ακούγεται τώρα σαν απόκοσμη κραυγή.
Αυτό δεν είναι το μέλλον μου, αλλά το παρόν μου. Ξέρω το αγόρι με το μωβ φούτερ. Στην πραγματικότητα όμως, δεν έχει πιάσει ούτε μια φορά το χέρι μου. Εκείνος μου δίνει τις δόσεις. Με έναν περίεργο τρόπο. Εκείνος με οδήγησε στο τούνελ. Σε λίγο θα φύγει. Θα με αφήσει εδώ. Χωρίς άλλες δόσεις. Αλλά δεν με νοιάζει.
Αυτό που μετράει είναι ότι το αγόρι ποτέ δε βρήκε το θάρρος να μου πιάσει το χέρι.
~2011
आप पढ़ रहे हैं
Κείμενα
कथेतर साहित्यΗ πεζογραφία μου. Κείμενα βγαλμένα από τα όνειρα, τα μεθύσια ή την αυτοπαρατήρηση μου. Γράμματα αυτοκτονίας, γράμματα μεθυσμένα, γράμματα για το μικρό εαυτό μου, γράμματα για τον Εκείνο που δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα χαρτιά μου. Σιωπηλές διαμαρτυ...
