Κείμενα

Δώρο ☆

Την αγαπάω. Είναι υπέροχη. Μπαίνει στο μπαρ, και την κοιτάνε όλοι.

Την αγαπάω. Είναι δικιά μου, ό,τι κι αν της προσφέρουν. Είναι αποφασισμένη. Την αγαπάω γιατί με επιλέγει. Κάνει πέρα όποιον της την πέφτει. Όποιον δεν τη σέβεται. Όποιον μας απειλεί. Την αγαπάω γιατί μας βλέπει σαν μια ολότητα, έτοιμη να αντιμετωπίσουμε μαζί το οτιδήποτε. Την αγαπάω γιατί, παρά το κύρος της, είναι μαζί μου. Την αγαπάω γιατί με έχει επιλέξει. Την αγαπάω γιατί μου δίνει ζωή. Μας δίνει νόημα. Μας κρατάει. Την αγαπάω γιατί δε με φοβάται, παρά τα όσα πέρασε. Την αγαπάω, γιατί με αγαπάει.

Είναι η γυναίκα μου. Κι ας λένε.

Η γυναίκα μου φοβάται τα ύψη και βλέπει εφιάλτες. Η γυναίκα μου πιπιλάει το δάχτυλο της όταν κοιμάται. Η γυναίκα μου καμιά φορά θέλει να μένει μόνη της. Η γυναίκα μου κλαίει όταν κοιτάζει παλιά άλμπουμ. Η γυναίκα μου ήταν κάποτε παιδί. Κι ακόμα είναι. Και δεν πειράζει. Η γυναίκα μου έχει πληγωθεί τόσες φορές. Κι έχει συνεχίσει. Η γυναίκα μου δεν ήταν πάντα γυναίκα μου, ήταν το σύμπαν που ακόμα είναι, κι ας μην υπήρχα εγώ. Ξερνάει πάνω απ τη λεκάνη για να μείνει αδύνατη, και της κρατάω απαλά τα μαλλιά. Η γυναίκα μου έχει υπάρξει αδύναμη. Ακόμα είναι. Η γυναίκα μου παλεύει μ' ο, τι δεν πάλεψα ποτέ. Η γυναίκα μου πίνει κρυφά όταν θυμάται. Πίνει και γράφει. Γράφει για μας. Η γυναίκα μου ερωτεύεται. Ακόμη. Η γυναίκα μου κλαίει καμιά φορά. Εκείνη η σούπερ γυναίκα, που δεν παθαίνει τίποτα. Διπλώνεται ολόκληρη στο πάτωμα, κι εγώ την παίρνω αγκαλιά. Γίνεται μια σταλιά. Γίνεται κοριτσάκι. Κι όμως, δε λιγοστεύει καθόλου. Σας γαμαει όλους, ακόμη και τρωτή. Ακόμη και κλαμένη. Η υπέροχη γυναίκα μου, πετάει σπίθες όταν γελάει. Γίνεται τέχνη όταν γδύνεται. Γίνεται ζωή όταν ξυπνάει. Δε θα το καταλάβετε ποτέ. Κι ούτε κι εγώ. Δεν ξέρω αν είναι έρωτας. Είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Δεν έχει όνομα.

Η δική μου γυναίκα, ξεβάφεται στον καθρέφτη μας και γίνεται ακόμη ομορφότερη. Ετοιμάζεται για ύπνο. Και την τρέμουν όλες οι μουσικές που έχουν γραφτεί ποτέ. Η γυναίκα μου, το κοριτσάκι μου, η μικρή μου γοργόνα, χωρίς να μιλήσει, μ' έχει καθηλώσει. Μ' έχει δέσμιο της. Και δεν το επιδιώκει καν. Η γυναίκα μου είχε κι άλλους πριν από μένα. Χειρότερους, καλύτερους, αόρατους... Η γυναίκα μου, κατέληξε εδώ. Ό,τι κι αν της συνέβη. Δεν κοιτάζει πίσω. Με ζουλάει όταν με βρίσκει χαριτωμένο, με δαγκώνει όταν είμαστε μόνοι μας, με παρηγορεί. Με φροντίζει. Με νευριάζει. Με ζωντανεύει. Το σύμπαν της δίνει πνοή στο δικό μου. Είμαστε ένα. Μα ταυτόχρονα, μας χωρίζουν τόσες στιγμές... Τόσα υπέροχα που έχουμε να μοιραστούμε. Να γίνουμε.

Η γυναίκα μου, δεν είναι η τέλεια γυναίκα. Το αντίθετο. Είναι ό,τι πιο φθαρμένο έχω δει. Μα παρ' όλα αυτά, αγγίζει το απόλυτο. Ό,τι ονειρεύτηκα.

Η γυναίκα μου είναι άνθρωπος. Όχι θεά. Όχι μυθικό πλάσμα. Όχι ταινία.

Είναι αλήθεια.

Και η αλήθεια της, μ όλα της τα θραύσματα, με περιέχει.

Ολόκληρο.

25/11/2023