Κείμενα

Ένα γράμμα για όσους με πλήγωσαν

 Είμαι πολύ κακή στο να ξεκινάω γράμματα. Αλλά σε αυτό δε νιώθω άσχημα για αυτό το ελάττωμα. Για αρκετά ελαττώματα τσαλάκωσα τον εαυτό μου. Για χρόνια.

 Ο κάθε άνθρωπος έχει στη ζωή του έναν ισορροπημένο αριθμό από ανθρώπους που αγαπάει κι από ανθρώπους που μισεί. Κάποιοι έχουν την πολυτέλεια να έχουν πιο πολλούς κοντά τους. Εγώ ανήκω σε αυτούς που τους πέταξαν όλοι για δικούς τους λόγους. Δεν ξέρω αν λυπάμαι που δεν έχω κάποιον να μιλήσω όταν γυρίζω σπίτι τη νύχτα, σε ποιον να στείλω μήνυμα όταν είμαι μεθυσμένη, απλά για να του πω ότι τον αγαπάω και τον ευχαριστώ, κάποιον να του μιλήσω για το πόσο μισώ το σώμα μου, το πρόσωπο μου, όσους με έκαναν να μισήσω αυτά τα δύο.

 Έχω αντιθέτως, όλους εσάς. Εσάς που μόλις είδατε τον τίτλο αμέσως ξέρατε πως θα δείτε τον εαυτό σας καθώς διαβάζετε. Εσάς που αν μεθούσα θα νομίζατε ότι μου λείπετε, αλλά που ακόμα και μεθυσμένη θα σας έστελνα ένα "άντε γαμήσου" πιο μεγάλο από την τέως αγάπη μου για εσάς. Εσάς που προτιμήσατε τον εαυτό σας χωρίς να έχετε κάποιο λόγο να το κάνετε. Ένα σήμα κινδύνου. Κάτι να σας κάνει να φύγετε με την πιο πρόχειρη δικαιολογία.

 Βλέπετε, έψαχνα για χρόνια κάτι που εσάς σας τρόμαζε. Όταν το έβρισκα σε εσάς, σας έπιανε ένας ευχάριστος πανικός. Νιώθατε όμορφοι. Αλλά η ομορφιά σας ήταν μια απλή αντανάκλαση των δικών μου συναισθημάτων. Αργά ή γρήγορα σας κούραζε να είστε τόσο σημαντικοί. Σας κούραζε να προσποιείστε ότι δεν είστε οι μαλάκες που ήσασταν όλη σας τη ζωή. Για ποια; Για μένα; Σιγά τα λάχανα. Εγώ είμαι κάτι σίγουρο. Θα τρέχω από πίσω σας όλη σας τη ζωή. Αφού εγώ σας αγαπάω. Αφού εγώ κλαίω μέσα στο μπάνιο του σπιτιού σας χωρίς να έχετε ιδέα. Αφού εγώ έκανα ότι μπορούσα.

 Μόνο που όσο περνάει ο καιρός βρίσκω αυτό που σας τρομάζει. Γίνομαι αυτό που σας τρομάζει. Γίνομαι μια εγώ χωρίς εσάς. Γίνομαι ένα σπασμένο "μαζί" που περπατάει μόνο του σαν ζόμπι. Στέκομαι απέναντι σας τη στιγμή που η θέση μου ήταν κάπου στα πόδια σας. Αυτοαναγνωρίζομαι. Μεγαλώνω. Συνεχίζω κάτι που διαλύσατε. Ζω με όλες του τις ραγισμένες πλευρές, τις κολλάω με χρυσό. Τις φοράω.

 Δεν σας κατηγορώ. Θέλατε απλά να σωθείτε από κάτι που εσείς οι ίδιοι είχατε μετατρέψει σε τοξικό. Δε μπορούσατε να αναπνεύσετε. Κι εγώ μέχρι την τελευταία στιγμή σας έψαχνα μέσα στα δακρυγόνα που μου ρίχνατε, με σκοπό να σας βγάλω από δω. Να φύγουμε. Δε σας βρήκα πουθενά. Αλλά τα πνευμόνια που συνήθισαν και τώρα πια τίποτα δε με πνίγει. Μπορώ να διασχίσω τον καπνό με ένα χαμόγελο και να βγω με αυτό από κει. Μπορώ να δημιουργήσω φωτιά με τα χέρια μου, κι ας είναι φτιαγμένη για να με καταστρέψει. Μπορώ, χάρη σε εσάς, να μου κρατάω το χέρι.

 Δεν πειράζει. Είστε, πάντα ήσασταν, μια μικρογραφία του κόσμου. Του αδιάφορου κόσμου που περπατάει τυχαία δίπλα σου στο δρόμο, που φοβάται μην του κλέψεις το πορτοφόλι, που φοβάται την αγάπη. Ποτέ δεν ανήκα στον κόσμο. Ποτέ δεν σας ανήκα. Θα πολεμάω πάντα μόνη.

 Κι ας σας έχω νικήσει. 

~2017