Στο παλιό σπίτι, το τραπέζι της κουζίνας είχε γυάλινη επιφάνεια. Το θυμάμαι. Γυάλινη επιφάνεια, κι από κάτω ξύλο βαμμένο λευκό.
Παλιά καλούσαμε κόσμο συχνά. Κόσμο που τώρα δε χωνεύουμε. Μια μέρα ο Στέλιος, μεθυσμένος ελαφρώς, όπως είναι πάντα, βάρεσε ένα γυάλινο ποτήρι στην επιφάνεια του τραπεζιού κι έφυγε ένα κομμάτι. Το είδα το επόμενο πρωί, και μου έκανε εντύπωση η σιωπή γύρω μου. Αν το έκανα εγώ, θα με είχαν σκοτώσει στο ξύλο. Ενώ τώρα, απλά μου εξήγησαν αδιάφορα ότι ο Στέλιος χτύπησε κατά λάθος το τραπέζι. Ο μπαμπάς είχε κολλήσει το κομμάτι που έφυγε με σελοτέιπ.
Όταν καθόμουν στο τραπέζι, έχωνα ασυναίσθητα το δάχτυλο μου στο σπασμένο σημείο, κι ακόμα και με το σελοτέιπ, η κυκλική ρωγμή του μ' έκοβε. Αλλά εγώ συνέχιζα. Συνέχιζα για χρόνια να το πειράζω, κι ας κοβόμουν. Ήταν ένα ξεχωριστό σημείο του τραπεζιού πλέον. Ήταν αυτό που έκανε το τραπέζι να φαντάζει λιγότερο άδειο.
Για χρόνια. Μέχρι που αλλάξαμε σπίτι.
Όσο μεγάλωνα, η ρωγμή ξεχνιόταν, ο κόσμος περιστρεφόταν με ταχύτητα γύρω της σαν καρουζέλ, κι απ' την ταχύτητα, την έσβηνε από το χάρτη. Πάντα, όταν καθόμουν σε ένα τραπέζι, σε καφετέριες, σε μπαρ, σε σπίτια, χωρίς να το καταλαβαίνω, έψαχνα για μια ρωγμή, να βάλω το χέρι μου πάνω, να πειράξω τις κοφτερές της άκρες. Καμιά δεν έμοιαζε με εκείνη την πρώτη, όμως δε μ' ένοιαζε.
Και τώρα, είμαι αυτό που φοβάμαι. Μεγάλωσα. Κι οι μεγάλοι δεν ψάχνουν για ρωγμές σε τραπέζια. Μόνο, ίσως, για να τις κλείσουν. Κι εγώ δεν τους καταλαβαίνω. Και δεν καταλαβαίνω ούτε εμένα. Εκείνοι τις κλείνουν, εγώ τις χαϊδεύω για λίγο. Νιώθω ασφάλεια μαζί τους. Νιώθω πως ζω ξανά σε εκείνο το σπίτι, το πρώτο σπίτι που γνώρισα. Είναι σαν να έχω συνηθίσει τον πόνο στα ακροδάχτυλα μου. Κι όταν περνάει για λίγο, χάνω την ισορροπία μου. Κι ας ξέρω ότι έτσι είναι η ζωή. Νέα τραπέζια, νέες ρωγμές, νέα κοψίματα. Νέος πόνος. Και ξανά.
Κι αυτή είναι μάλλον η κατάρα μου. Όσο και να μεγαλώσω, πάντα θα ερωτεύομαι καθετί σπασμένο. Καθετί που με πονάει. Γιατί έτσι έχω μάθει.
Πάντα θα πηγαίνω, ασυναίσθητα, να αγγίξω απαλά τη μυτερή, επιθετική του επιφάνεια. Πάντα με την ελπίδα να γυρίσω το χρόνο πίσω.
Πάντα τα τραπέζια θα μου φαίνονται άδεια χωρίς ρωγμές.
Πάντα η ζωή βαρετή χωρίς πόνο.
~2017
YOU ARE READING
Κείμενα
Non-FictionΗ πεζογραφία μου. Κείμενα βγαλμένα από τα όνειρα, τα μεθύσια ή την αυτοπαρατήρηση μου. Γράμματα αυτοκτονίας, γράμματα μεθυσμένα, γράμματα για το μικρό εαυτό μου, γράμματα για τον Εκείνο που δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα χαρτιά μου. Σιωπηλές διαμαρτυ...
