Κείμενα

Η Ηλίθια ☆

Ήρθε η ώρα να μιλήσω και γι' αυτήν. Την Ηλίθια. Έτσι τη λέω.

Τη λένε Ηλίθια και κατοικεί στο σώμα μου, κι είναι σχεδόν πάντα ερωτευμένη. Τη βλέπω να τρέχει σαν τρελή και να σκαρφαλώνει δέντρα ξέροντας πως θα πέσει, να χορεύει πετώντας σαν κομφετί γύρω της ένα σωρό ωραιοποιημένες αναμνήσεις, κι όπως τις πετάει, μου μπαίνουν στα μάτια και με γκαβώνουν.

Η Ηλίθια μου φαίνεται επικίνδυνα όμορφη καμιά φορά. Μόνο όταν της μοιάζω. Την πιάνω απ' το χέρι και χορεύουμε, χωρίς να βλέπω πόσο ηλίθια φαίνομαι κι εγώ μαζί της. Η Ηλίθια στέλνει μεθυσμένα μηνύματα στους πρώην μου ενώ της έχω πει όχι. Η Ηλίθια πάντα ξανασκέφτεται, υπεραναλύει και σκοντάφτει στα ίδια της τα χάλια. Τσακωνόμαστε και τη διώχνω. Αλλά ποτέ δε φεύγει. Πάει και στέκεται στην άκρη του μυαλού μου κρατώντας μούτρα. Και περιμένει.

Κάθε φορά που η μικρή μου Ηλίθια πάει να καταβάλει ύπουλα ολόκληρο το σώμα μου, γίνομαι η Άρτεμις και της ρίχνω με το τόξο μου στο κεφάλι. Κατευθείαν στο κέντρο του μαλακισμένου της μυαλού. Την σκοτώνω. Και μαζί με αυτήν, όλη την ωραιοποίηση του τότε. Ξαφνικά όλοι τη θέλουν πίσω. Όλοι την ψάχνουν μέσα στο σώμα μου, χώνονται σε κάθε πιθανή τσέπη να τη βρουν, και πιάνουν μόνο φόδρα. Κι εγώ γελάω με τα χάλια τους. Και νομίζω πως τα κατάφερα.

Μα η Ηλίθια δε θα με τρόμαζε τόσο αν δεν ήξερα ότι δεν πεθαίνει ποτέ πραγματικά. Μετά από καιρό, όταν θα έχω ηρεμήσει, θα τη δω πάλι να χοροπηδάει μες στο κεφάλι μου, σαν ερωτευμένο ζόμπι. Θα θέλει πάλι πίσω εκείνους που με πούλησαν, θα εκμεταλλεύεται τη μοναξιά μου για να κάνει τα κουμάντα της, θα συγχωρεί και θα αγαπάει. Θα λέει "ε και τι έγινε;". Και θα σκοντάφτει πάλι. Κι εγώ θα της λέω "να τι έγινε". Να τι έγινε, Ηλίθια. Δεν ξέρω αν σε χρειάζομαι, αλλά με κούρασες. Δεν είναι παιχνίδι οι άνθρωποι. Δεν είναι αστείο. Φύγε από αυτούς. Μην τους εμπιστεύεσαι. Μην τους δέχεσαι πίσω. Δεν τους χρειάζεσαι.

Θα καταλάβεις μια μέρα. Κι όταν καταλάβεις, τέρμα για όλους αυτούς. Θα γυρίσουν τον κόσμο τούμπα και δε θα σε βρίσκουν. Γιατί θα έχεις γίνει Εγώ. Θα έχεις το όνομα μου, τα μάτια μου και τη δυνατή φωνή μου. Θα είσαι και το τελευταίο κομμάτι του παζλ.

Μέχρι τότε, κοιμήσου. Κοιμήσου ήσυχη, όμορφη, με ένα ασημένιο βέλος στο κεφάλι. Μόλις ξυπνήσεις, κράτα το. Σαν υπενθύμιση. Σαν μάθημα.

Μη σε νοιάζει. Σε προστατεύω, κι ας με πουλάς. Τους είπα πως πέθανες. Είμαστε ασφαλείς.

Κοιμήσου.

~2019