Κείμενα

Μελάνια

...Οι χοντροί άνθρωποι είναι εύκολοι στόχοι. Είναι τόσο χοντροί που μπορούμε πάνω στα πλατιά καπούλια και τις κοιλιές τους να γράψουμε ανέκδοτα, χαρακτηρισμούς, παρομοιώσεις, όσα χωράει ο νους σου, το κόμπλεξ κι η κακία σου, ο χοντρός τα χωράει όλα. Έχεις μπόλικο χώρο να γεμίσεις με μελάνι.

Βάζουμε όλη μας την τέχνη στα μελάνια. Στον μαύρο χρησιμοποιούμε λευκή μπογιά, να φαίνονται οι λέξεις. Λευκές λέξεις που ορμούν καταπάνω στο μαύρο δέρμα. Όσο ο μαύρος τις τρίβει να φύγουν από πάνω του, αυτές απλώνουν περισσότερο. Άσπρες, εξοργιστικές μουντζούρες πάνω σε μαύρη, γυαλιστερή επιφάνεια.

Στον ανορεξικό, μπαίνουμε στη διαδικασία να μικρύνουμε τα γράμματα. Πρέπει κάτι να του χωρέσουμε. Πρέπει να φάει. Δεν τρώει το μπέργκερ; Θα φάει το μελάνι. Αρκεί μόνο να τον πείσουμε ότι δεν παχαίνει, και θα το φάει σχεδόν αμίλητος.

Στον γκέι είμαστε αμείλικτοι. Του χτυπάμε τις λέξεις με τρυπάνι στα γόνατα, στο κούτελο, στους αστραγάλους. Ο γκέι πονάει πιο εύκολα, σωστά; Δεν είναι καν κανονικός άντρας. Ε, λοιπόν την έβαψε. Θα τον τσακίσουμε.

Στη λεσβία δε, είμαστε πιο μαλακοί. Γυναίκα είναι. "Τις γυναίκες ούτε με τριαντάφυλλο". Η λεσβία μας αρέσει γιατί στο μυαλό μας είναι σαν διπλή γυναίκα. Γυναίκα με άλλη γυναίκα. Πακέτο των δύο. Ελκυστικό το λιγότερο.

Όταν κάποιος από όλους αυτούς αποδειχτεί πολύ τραχύς για το μελάνι μας, νιώθουμε παράξενα. Τι δουλειά έχει αυτός να μη δέχεται το δικό μου το μελάνι; Εγώ το κρατάω το στυλό και τον σημαδεύω. Αυτός είναι απέναντι. Πώς τόλμησε ο τόφαλος να φορέσει σορτς; Πώς μπόρεσε η πούστρα να μου σκάσει μπουνιά στα δόντια; Πώς γίνεται η λεσβία να μη θέλει να κάνουμε τρίο με τη γκόμενά της; Τι, δεν είναι πακέτο των δύο; Είναι ζευγάρι ανθρώπων; Το μελάνι ξεθωριάζει απ' τα δέρματά τους σαν μουσική που απομακρύνεται. Ανοίγουν όλοι τα χέρια τους. Απελευθερώνονται.

Κι εσύ, με το τεράστιο στυλό σου ακόμα στο χέρι, βαρύ κι ασήκωτο, δε μπορείς να πιστέψεις στα μάτια σου.

~2018