Κείμενα

Χαλάνδρι, 2:30 πμ ☆

Δεν ξέρω. Ίσως είμαστε αντίθετοι.

Εσύ έχεις ζήσει με όλα τα κομμάτια από τα παιδικά σου χρόνια, χωρίς να αφήσεις ούτε ένα να σου φύγει. Έχω ζήσει μια ολόκληρη ζωή, που το μόνο που με έχει μάθει είναι να φεύγω. Πώς μπορώ να μείνω μαζί σου;

Απλά μάθε με να μένω. Κι εγώ θα σου μάθω να φεύγεις. Ίσως μια μέρα χρησιμοποιήσουμε αυτή τη γνώση κόντρα ο ένας στον άλλο, και χωρίσουμε με τον πιο παράδοξο τρόπο. Τι κι αν πριν μάθω μόνη μου να τρέχω μακριά, πάντα έμενα... Την έχω σκοτώσει εκείνη την Αριέλλα. Προσωρινά, μόνιμα, δεν έχει σημασία. Αυτή τι στιγμή δε ζει, το θρόνο της πήρε εκείνη που δε θα μείνει με κανέναν πούστη. Ούτε μαζί σου, αν της χαλάς τη γλύκα. Τι κι αν είσαι κάτι σημαντικό γι' αυτή... Τι κι αν σαν εσένα δεν ξαναβρεί.

Μα σαν εσένα δε θα ξαναβρεί. Πώς μπορεί να αφήσει το μοναδικό αγόρι που ήταν γι' αυτήν το κοριτσάκι της; Που όταν κοιμόταν δίπλα της έμοιαζε σαν τη γέννηση ολόκληρης της άνοιξης; Ε, Αριέλλα; "Ο, τι και να ναι, συμβαίνει μόνο μια φορά". Θα κάνεις υπομονή για κάτι όμορφο ή απλά θα συμβιβαστείς σε κάτι μικρό; Ένας γαμημένος θεός ξέρει.

Μην του κλείνεις την πόρτα. Σε έχει ανάγκη. Κι ας μην τον έχεις εσύ πάντα.

Μπορεί απλώς να είμαστε δύο παιδιά ντυμένα ενήλικες. Με καταλαβαίνεις; Μπορεί εσύ να φοράς πρόχειρα αυτό το μούσι κι όλα αυτά τα σκουλαρίκια, κι εγώ όλο αυτό το μέικαπ και τα ψεύτικα μαλλιά, για να ξεγελάσουμε την κοινωνία. Το σίγουρο είναι πως τα καταφέραμε. Κι ας μην αναγνωρίσαμε αμέσως ο ένας τον άλλο. Κι ας μπέρδεψαν οι πανοπλίες μας μέχρι κι εμάς τους ίδιους, όταν γνωριστήκαμε. Πού να ξέρω πόσο βρέφος είσαι, πού να ξέρεις πόσο παιδί είμαι. Ίσως οι πραγματικές μας ηλικίες είναι κάπου λαθραία χαραγμένες στα τατουάζ μας. Άγγιξε τα δικά μου. Άσε με να γλείψω τα δικά σου. Άσε με να γίνω η απάντηση σε όλες τις παιδικές, ενοχλητικές απορίες σου. Κι ας είμαι η ενήλικη αλήθεια. Κι ας σε πονάω.

Τελικά, υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή όταν είσαι πιωμένη, πάνω στην οποία μπορείς να ισορροπήσεις και να γράψεις. Μερικές γουλιές παραπάνω και θα πέσεις στο κενό. Μην πιείς άλλο. Γράφε.

Βλέπω μια κοπέλα στο φανάρι, με μαύρο κοντό φόρεμα, να περνάει το δρόμο μόνη. "Είσαι το γεύμα μου". "Ελπίζω να είσαι ασφαλής". Περνάνε σχεδόν ταυτόχρονα και τα δύο απ' το μυαλό μου. Ο άνθρωπος είναι ένα τέρας. Μέχρι να το ξανασκεφτεί και, για μια στιγμή, να είναι έλλογο ον. Κι αν δεν μπει στον κόπο;

Κι αν είμαι ένα πιθανό τέρας; Σαν αυτά απ' τα οποία προσπαθώ να ξεφύγω;

Εμείς τα κορίτσια, κινδυνεύουμε. Κάθε γαμημένη νύχτα. Κάθε λεπτό.

"Μην πιείς άλλο. Πρόσεχε".

20/6/2021