Κείμενα

Ανομολόγητα, σούπερ Κατερίνες και ξεραμένο αίμα

Ήμουν 14.

Μου άρεσε η ιδέα του πρώτου φιλιού, μα μισούσα το ότι δεν το χα κάνει. Ήμουν αποκρουστική, κι έμοιαζε μακρινό και κινηματογραφικό. Είχα έναν τσιλιβίθρα απ το άλλο τμήμα, που κάπου, κάπως, του είχα τραβήξει την προσοχή, αλλά ντρεπόταν να το παραδεχτεί. Μου μίλαγε κρυφά. Με sms, με νοήματα... Δεν ήμουν όμορφη, το ήξερα. Κανονίζαμε σε μέρη που δεν πήγαινε κανείς. Φιλούσε ωραία, αυτό σκέφτηκα. Πήγαινα σπίτι χαρούμενη, ένιωθα τις ορμόνες μου να κάνουν πάρτι. Τόσο πάρτι, που κάναμε κι άλλα. Και περισσότερα. Και ανάρμοστα. Και πράγματα για τα οποία ντρεπόμουν. Πράγματα που δεν ήθελα να πω στον ίδιο μου τον εαυτό. Πράγματα που δεν έγραφα στο ημερολόγιο μου, γιατί με άλλαξαν. Με έκαναν λιγότερο παιδί. Δεν ήμουν πια ένα μυαλό. Ήμουν κι ένα γαμημένο σώμα. Ένα σεξουαλικοποιημένο κτήνος, που υπέκυπτε στις ανάγκες του. Μια πληγή. Ένα μυστικό. Ήμουν κάτι. Κάτι για το οποίο δεν είχε μιλήσει κανείς. Δεν είχε γράψει. Όλοι κάναν πράγματα που άρμοζαν. Ασκήσεις αγγλικών, χορευτικά, σχεσούλες, τσιγάρα... Κι εγώ τον ρούφαγα ανάμεσα στα βράχια της πειραϊκής. Θυμάμαι να έχω τα μάτια μου ανοιχτά και να κοιτάω αλλού. Θυμάμαι να μην καταλαβαίνω ακριβώς τι γίνεται. Να σκέφτομαι πώς θα ένιωθε μια ώριμη γυναίκα αν το έκανε αυτό. Πόσο καλά θα το έκανε. Πόσο θα έπρεπε να μ' αρέσει. Σε μένα, ένα παιδί. Ένα παιδί που είχε ανάγκη μόνο από χαζούς έρωτες, στοργή και κατανόηση. Θυμάμαι πόσο απότομο μου ήταν, πόσο βίαιο. Κι ας το έκανα με τη θέληση μου. Θυμάμαι να μην ξέρω τι θέλω. Να μπερδεύομαι. Να σκέφτομαι πόσο σκουπίδι νιώθω εκεί, πάνω στο καυλί κάποιου. Κάποιου συμμαθητή μου που δεν ήξερε ούτε αυτός τι του γινόταν. Πιθανόν να έκανε κι εκείνος ίδιες σκέψεις. Τον θυμάμαι σεξουαλικά μπερδεμένο για χρόνια, να μου μιλάει στο τηλέφωνο με τόση γαμημένη ντροπή.. Και να σκέφτομαι με θλίψη ότι, κανένας δε μιλάει για μας. Για όλους. Κανένας δε μιλάει για τα καυλωμένα ανήλικα, για τα πιτσιρίκια που ανακαλύπτουν αυτό τον απέραντο κόσμο τόσο νωρίς. Για τους γεννημένους σε λάθος σώμα. Για τους γεννημένους σε λάθος κοινωνία. Σε λάθος οικογένεια. Για τα τέρατα. Τα μιάσματα. Για τους πρόωρους, τους σοφούς, τους ομοφυλόφιλους, τους παρείσακτους. Τους διαόλους του κόσμου. Κανείς δε μιλάει για τα δικά μας ερωτηματικά. Όσα μας σκότωσαν και μας άφησαν μόνους. "Πονάει η πρώτη φορά;". Τι χαζή ερώτηση. Τι χαζά περιοδικά. Η πρώτη φορά για τι; Όλα πονάνε. Όλα με πόνεσαν. Ό,τι μπήκε στην ψυχή μου με διαπέρασε σαν καρφί. Η πραγματική διακόρευση είναι εσωτερική. Όταν δεν εμπιστεύεσαι πια τίποτα. Όταν σε χρησιμοποιούν. Και ναι, πονάει. Πονάει για χρόνια το να είσαι γυναίκα. Πονάει όταν είσαι παιδί. Ένα παραμορφωμένο παιδί που δεν το θέλει κανείς. Ένα νόστιμο, λαχταριστό παιδί που όλοι καραδοκούν να το δαγκώσουν. Πονάει να υπάρχεις, όταν έχεις κάτι που όλοι θέλουν, κι ακόμα πιο πολλά που σιχαίνονται. Πονάει να μαθαίνεις το όχι, να εξελίσσεσαι, να σ αγαπάς.