Κείμενα

Ράμματα ☆

Πίνω χρόνια τώρα, για να ξαναζήσω αυτό το άγγιγμα.

Ήμουν εφτά χρονών. Έπεσα απ' την κουκέτα, κι η μύτη μου κόπηκε στα δύο πάνω σ' ένα σίδερο. Μετά, θυμάμαι, ήμουν ξαπλωμένη στο μπάνιο. Μου έριχνε χαρτιά ο πατέρας μου στη μούρη, φώναζε... Φώναζα κι εγώ. "Δε θέλω να πεθάνω. Δε θέλω να γίνω είδηση"... Κλάματα. Αίματα. Χαρτιά.

Με σήκωσαν και με πήγαν στο νοσοκομείο. Κοίταζα τα πάντα γύρω μου σαν να ήμουν σε καινούργιο σύμπαν. Το σύμπαν των μεγάλων. Αυτοί κοίταζαν τη σχισμένη μύτη μου χωρίς να λένε κουβέντα. "Έχει ανοίξει η μύτη της, και φαίνεται η ρινική κοιλότητα". Οι φωνές των γιατρών. Ποια; Τι λένε; Με βάζουν σε ένα δωμάτιο με λούτρινα. "Δε γουστάρω να μείνω εδώ για πολύ", λέω. Η μάνα μου μου κάνει νόημα να το βουλώσω. Η νοσοκόμα έχει βαθιά φωνή καπνίστριας και κόκκινα μαλλιά. "Ο δικός μου λέει χειρότερα λόγια". Είναι κι ένα αγοράκι μαζί μου. Είμαι γυμνή, σκεπασμένη μόνο με ένα χαρτί. Κοιτάζω απέναντι μου το αγοράκι, ψάχνω ανάμεσα στα πόδια του να βρω το απονενοημένο. Βλέπω μόνο μαύρο. Μια μαύρη τρύπα. Με παίρνει ο ύπνος. Αργά. Γλυκά...Σαν αλκοόλ.

Ξυπνάω. Είναι πρωί, και κάποιος τράβηξε τις κουρτίνες. Το νοσοκομείο έχει χάλια φαγητό. Μου φέρνουν απαγορευμένα σνακ. Παιχνίδια, λούτρινα... Ξαφνικά όλοι τρόμαξαν. Ξαφνικά όλοι τα' δαν όλα που έπεσα στο σίδερο κι έχασα τη μύτη μου. Ο θείος μου, αυτός που πάντα μ' έλεγε χοντρή και με κορόιδευε, αποκοιμήθηκε πλάι μου για να με προσέχει. Ο Στέλιος έφερε λουλούδια, κι ένα αρκουδάκι. Έρχονταν θείες που δε γνώριζα, θείες που τώρα έχουν πεθάνει, έφερναν παιχνίδια, με φιλούσαν σαλιάρικα... Κοιμόμουν κάθε βράδυ μ' ένα ραδιόφωνο μαξιλαράκι. Όταν έβρισκα τραγούδι που μου άρεσε, δεν το άλλαζα. "Σαν ταινία παλιά, που τέλος δεν έχει"...

Ένα βράδυ, έμεινα ξύπνια. Αλλά είχα τα μάτια μου κλειστά. Έμεινα ξύπνια όταν ήρθαν να μου κλείσουν το ραδιόφωνο μου. Ένα γυναικείο χέρι πάτησε το κουμπί, κι έπειτα, παγωμένο, χάιδεψε το μάγουλο μου. Δεν αναγνώρισα αυτό το χέρι. Νόμιζα ήταν κάποια νοσοκόμα. Χρόνια μετά, ακόμη το νιώθω. Ήταν η μητέρα μου. Και ξέρεις γιατί δεν την αναγνώρισα; Ξέρεις γιατί δεν αποκρυπτογράφησα το άγγιγμα της; Γιατί δεν με είχε χαϊδέψει ποτέ. Δεν μου είχε πει ποτέ "σ' αγαπώ", μέχρι τη μέρα που χτύπησα. Έτσι έχει μείνει στο παιδικό μου μυαλό: Η μαμά μου ξεκίνησε να με αγαπάει όταν σακατεύτηκα. Κι από τότε, σακατεύομαι αμετανόητα. Ψάχνοντας κάποιον να με αγαπήσει. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς δεν έχει όρεξη για αγάπη. Όπως κι εκείνη. Όλοι έρχονται απλά να κλείσουν τη μουσική, και να φύγουν.

Μια μέρα, με είδα να καθρεφτίζομαι σε ένα παράθυρο και τρόμαξα. Μου είχαν βάλει ένα σωρό μηχανήματα στο πρόσωπο, όλα για να βαστάν ενωμένη τη μύτη μου, που είχε διαλυθεί. Ένιωθα σαν ηλίθιο ρομπότ. Σαν τέρας. Τριγυρνούσα αμέριμνα στους θαλάμους και κοίταζα τα άρρωστα παιδάκια, μου άρεσε να αγγίζω τον πόνο των άλλων. Αλλά μετά κατάλαβα πως τα τρόμαζα. Ήμουν ένα τέρας με σωλήνες στη μύτη. Δεν ξαναπάτησα πουθενά. Δεν είδα ποτέ την αυλή του νοσοκομείου.

Οι μέρες πέρασαν, κι η μύτη μου έγινε καλά. Η νοσοκόμα μου έβγαλε τα ράμματα • είχα πιασμένα τα μαλλιά μου πάνω εκείνη τη μέρα κι έκλαιγα• με ντρόπιαζαν που έκλαιγα. Έφυγα από αυτό το άντρο τραυματισμένων. Μα, για κάποιο λόγο, ένιωθα πως έπρεπε να μείνω. Ένιωθα πως μόλις η μύτη μου περάσει, θα με χτυπήσουν πάλι. Δε θα με χαϊδέψουν ποτέ ξανά. Παρά μόνο αν διαλυθώ. Τότε μόνο θα νιώσουν φόβο. Αγάπη. Μέχρι να σπάσει κάποιο κόκαλο, αυτοί θα με χτυπάνε. Δεν είχα ιδέα τι είναι φυσιολογικό. Και ποτέ δεν το' πα σε κανέναν. Λίγο ξύλο είναι. Δε θα σε στείλει νοσοκομείο. Ακόμη ένας καυγάς. Σιγά! Όλα τα κόκαλα σου είναι στη θέση τους. Βγάλε το σκασμό. Δεν υποφέρεις, όπως άλλοι. Σκάσε, κακομαθημένο.

Όσες φορές κι αν κοιμηθώ, πάντα νιώθω το ίδιο παγωμένο χέρι στο μάγουλο μου. Το χέρι κάποιας που δεν ξέρω καν αν μ' αγαπάει.

Κι όσα όνειρα κι αν δω, θα' ναι κι εκείνα παγωμένα.

Σαν την αγάπη της.

2/8/2022