Κείμενα

Φιλικής Εταιρείας 23-25 (Ένα γράμμα για το παλιό μου σπίτι)

Πέρασα και σε είδα και σήμερα.

Πάνε έντεκα χρόνια. Σου υποσχέθηκα πως θα έρχομαι πού και πού. Λίγο πριν φύγω, στο είπα. Το άκουσες; Δεν ξέρω.

Είσαι ριζωμένος εκεί, δύο στενά απ' το σπίτι μου, παγερός και ακούνητος στο γνωστό τετράγωνο. Έχεις ένα άγριο πρόσωπο, σαν γκράφιτι, τατουάζ στο δεξί σου χέρι. Έχει ξεθωριάσει απ' την πλευρά που το βλέπει ήλιος.

Δε θυμάμαι πώς μυρίζεις. Πλέον το άρωμα σου έχει τη μυρωδιά του διπλανού φούρνου. Μυρίζεις σαν φρέσκο, σαββατιάτικο ψωμί. Πιστεύω πως αν ποτέ βρω το θάρρος να σε πλησιάσω ξανά, η μυρωδιά σου θα μου φέρει πίσω την παιδική μου ηλικία.

Θυμάμαι να έρχομαι μετά το σχολείο και να χώνομαι στην αγκαλιά σου. Ή να φέρνω τους φίλους μου, ώστε να νιώσουν κι αυτοί την προστασία σου. Να σε γνωρίσουν. Εσύ είχες μια αγκαλιά που μας χωρούσε όλους. Μπορεί να μη θυμάμαι το άρωμα σου, όμως κοιτάζοντας τις φωτογραφίες σου καμία φορά, με κατακλύζει μια γλυκιά, ήρεμη αίσθηση. Με τραβάει σαν μαγνήτης κοντά σου. Όμως μετά θυμάμαι το παρόν. Κι αυτό υψώνεται σαν τοίχος ανάμεσα στα δύο στενά που μας χωρίζουν.

Από τότε που σε άφησα, έχεις κάποιες ουλές από τα χρόνια. Όμως παραμένεις όμορφος. Ή απλά εγώ σε βλέπω έτσι. Δεν είσαι πολύ ψηλός τελικά. Απλά εγώ ήμουν μικρή. Δεν είσαι πολύ ψηλός, όμως ακόμα σηκώνω το κεφάλι για να σε κοιτάξω στα μάτια. Σε κοιτάζω στιγμιαία, αλλά βαθιά. Σαν να προσπαθώ να εισβάλω από τις χαραμάδες και τις ουλές σου, να μπω και να πάρω κάτι που μου ανήκει.

Ώρες ώρες δεν ξέρω αν με θυμάσαι όταν με βλέπεις. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος τώρα. Και κυρίως, είμαι ένας άνθρωπος που δε μπορείς πια να του προσφέρεις τίποτα. Είμαστε ξένοι πια. Δεν έχει απομείνει τίποτα δικό μου μέσα σου. Τη μέρα που έφυγα πήρα μαζί μου κι όλα τα παιχνίδια που παίζαμε, τα ρούχα μου, το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Σου στέρησα κάτι δικό σου. Ήλπιζα να με συγχωρέσεις. Δεν ήταν στο χέρι μου. Το ξέρουμε αυτό. Με πήραν από σένα. Πήραν κι εσένα από μένα.

Περνάω κάθε τόσο. Πέρασα και σήμερα. Είσαι ακόμα εκεί. Τα φώτα σου, πάντα ανοιχτά. Σαν να περιμένεις εμένα, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Μη φύγεις από κει. Μια μέρα θα μαζέψω λίγα πράγματα και θα' ρθω. Και θα σε πλησιάσω χωρίς να φοβάμαι.

Κι υπόσχομαι να μη φύγω. Ποτέ ξανά.

~2018