Κείμενα

Σοκολάτα

Ο άντρας των ονείρων μου εμφανίστηκε σήμερα. Ήταν ψηλός, κατσούφης, φορούσε γυαλιά. Δούλευε σε ένα μπαρ με καφέδες και γλυκά. Έκανε χιούμορ κάθε πρωί, σε όποιον έμπαινε. Οι αγουροξυπνημένοι τον αγνοούσαν, έπαιρναν ένα καφέ κι έφευγαν. Αυτό έκανα κι εγώ την πρώτη φορά.

 Ο άντρας των ονείρων μου, το δεύτερο πρωινό με θυμόταν. Δεν είχα προλάβει να με αποτινάξω απ' τον εαυτό μου, κι είχα έρθει με κοτσιδάκια, ένα βιβλίο στο χέρι και γυαλιά. Του έμοιαζα, για αυτό με αναγνώρισε. Θυμόταν το όνομα μου, και μου έφτιαξε αφηρημένος τον πιο ωραίο καφέ. Μου μιλούσε ενώ δοκίμαζα κι εγώ αφηρημένη ένα σοκολατάκι. Μου έδινε να δοκιμάσω κι άλλα. Δεν είχε φάει ποτέ του σοκολάτα, δεν τολμούσε, όμως ήξερε να μου πει ποια είναι η καλύτερη, ήξερε πως είναι καλή... Σκυμμένη πάνω από τον πάγκο του, με τα γυαλιά μου να γλιστράνε απ' τη μύτη μου, ξαφνικά ήξερα πως αυτός ήταν, τον βρήκα. Κι ας μην έμοιαζε με εκείνα τα μαλλιαρά, αγανακτισμένα έφηβα αγόρια που μύριζαν έρωτα και βόμβες. Έκοψα το σοκολατάκι μου στα δύο με τα δόντια, ήταν ένα μικρό σοκολατένιο αυγό. Μέσα είχε μοβ τρούφες. Μασώντας το ένα κομμάτι, του έχωσα χωρίς δεύτερη σκέψη το δεύτερο στο στόμα. Ήθελα να μοιραστώ μαζί του τη στιγμή μου. Κι εκείνος το έφαγε. Δεν είχε φάει ξανά ποτέ του σοκολάτα. Μα δε φοβήθηκε. Κάθισε αργά στο πάτωμα, και δε μπορούσε να πιστέψει πόσο όμορφη ήταν. Έκλεισε τα μάτια του και την κατάπιε.

 Και με το που κατάπιε τη σοκολάτα, η στιγμή χάθηκε. Για πάντα. Γιατί εγώ άνοιξα τα μάτια μου, κι ο άντρας των ονείρων μου ήταν τελικά ένα όνειρο. Ξαφνικά δεν υπήρχε. Δεν υπήρχαν καφενεία με γλυκά και σοκολάτες. Δεν υπήρχαν μοβ τρούφες κρυμμένες στα σοκολατένια αυγά.

 Ο άντρας των ονείρων μου εμφανίστηκε σήμερα. Και δε θα τον ξεχάσω. Θα τον θυμάμαι την επόμενη φορά. Όπως εκείνος.

 Του το χρωστάω.

~2018