Κείμενα

Γενέθλια

Είμαι 13. Σήμερα μόλις έγινα 13. Καλοκαίρι, βράζει όλη η πόλη σαν καζάνι γεμάτο ορμόνες. Βράζει σαν την ψυχή μου, έτοιμη να με κάνει σκόνη. Περιμένουμε επισκέπτες. Φοράω άσπρο, και κάτι βραχιόλια που δε μου πολυαρέσουν, όμως δεν έχω άλλα. Συμμαζεύουμε το μπαλκόνι. Μου λένε να πάω ν' αλλάξω, να ξεβαφτώ. Δε θέλω. Είναι η μέρα μου. Μεγάλωσα. Κι όσο μεγαλώνω, τόσο δε δέχομαι υποδείξεις. Τόσο διψάω για τον εαυτό μου. Σηκώνουν το χέρι. Με απειλούν. "Θα φας χαστούκι". Κλαίω.

Είμαι 25. Μόλις σήμερα έγινα 25. Έχω κλειδωθεί στην τουαλέτα ενός μεξικάνικου εστιατορίου. Καλοκαίρι στο νησί. Καλοκαίρι τάχα μου όμορφο, χρόνια τάχα μου ελεύθερα. Κλαίω. Και μες στο κλάμα μου, συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από μένα αυτή τη στιγμή. Τίποτα πιο παράδοξο από μια κοπέλα που κλαίει σε μια τουαλέτα τη μέρα των γενεθλίων της. Ξοδεύω όλο το χαρτί. Παλεύω να κρύψω την κόκκινη μύτη μου με πούδρα. Τα πρησμένα μάτια μου με κονσίλερ. Είμαι ένα ξεχειλισμένο χάος που δε μαζεύεται από πουθενά. Κάνω ακόμα χειρότερο το πρόσωπο μου. Βγαίνω έξω κι ελπίζω να μην με πάρει χαμπάρι κανείς. Κλαίω. Μέσα μου, κλαίω.

Είμαι 25. Ο παππούς μου, χρόνια πεθαμένος, με κοιτάζει γελαστός μέσα απ' την κορνίζα ενώ αλλάζω τα κανάλια στην τηλεόραση. Σίριαλ, τηλεπαιχνίδια, πυρκαγιές... Κι άλλο χαρτί. Κι άλλα δάκρυα. Μετά παύση. Μετά ανάσες. Α, ρε παππού. Σαν να σε ακούω. "Καρδούλα μου, γιατί κλαις;". Γιατί είμαι 25, παππού, κι έχεις πεθάνει. Γιατί ό,τι οικογένεια έχω, είναι κάποιοι πεθαμένοι, κι ο εαυτός μου. Γιατί δεν ξέρω, παππού, πώς να μεγαλώνω. Γιατί όσο μεγαλώνω, τόσο με πιάνω να πηγαίνω πίσω. Να ψάχνω σε αποθήκες και κορνίζες την παιδική μου ηλικία. Να εύχομαι να την είχα ζήσει καλύτερα, κι ας μην έφταιγα για ό,τι μου συνέβη. Να προσπαθώ να τρυπώσω σε μέρη κι αγκαλιές που δε χωράω πια. Που γίνονται φέρετρα και με θάβουν όλο και πιο βαθιά στο μέλλον.

Είμαι 25 και πεθαίνω. Μ' ακούει κανείς; Είμαι 25 και κλαίω τη μέρα των γενεθλίων μου. Τη μέρα που λένε ότι ο κόσμος είναι όλος δικός μου.

Κι εγώ, απ' όλο τον υπέροχο, μεγάλο κόσμο, μόνο τη μοναξιά του στράγγιξα να πιώ. Τίποτα πιο υπέρτατο. Τίποτα πιο λίγο.

12/8/2022