Κάθεται απέναντι μου, μ' ένα φόρεμα στο χρώμα της λεβάντας. Απόγευμα του Απρίλη. Το βιβλίο είναι ανοιχτό στα πόδια της. Μου μαθαίνει απ' την αρχή το αλφάβητο.
"Γάμα, δέλτα, ζήτα"...
Τα χείλη της ξεβράζουν τις λέξεις σαν κύματα ενώ μιλάει. Ξάφνου σκαλώνει σε ένα γράμμα.
"Ήτα. Ή"...
Με κοιτάζει σοβαρή.
"Ή!", αναφωνώ σαν παιδάκι.
Γελάει.
"Δεν έχω ιδέα γιατί το κάνουμε αυτό", λέει.
"Ούτε εγώ".
"Ας κάνουμε καλύτερα μια αγκαλιά".
Κι από τότε, το αλφάβητο σταμάτησε για πάντα στο έβδομο γράμμα.
19/5/2022
YOU ARE READING
Κείμενα
Non-FictionΗ πεζογραφία μου. Κείμενα βγαλμένα από τα όνειρα, τα μεθύσια ή την αυτοπαρατήρηση μου. Γράμματα αυτοκτονίας, γράμματα μεθυσμένα, γράμματα για το μικρό εαυτό μου, γράμματα για τον Εκείνο που δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα χαρτιά μου. Σιωπηλές διαμαρτυ...
