Κείμενα

Πυροτέχνημα no230

..Στο μαγαζί υπάρχει ένα ξεχωριστό ντουβάρι, που εκπέμπει ένα διαφορετικό φως. Το παρατηρώ καιρό τώρα, και προσπαθώ να το ερμηνεύσω, λες και ξέρω ότι υπάρχει εκεί για να μου δείξει κάτι. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος σκέφτεται το ίδιο για το σχέδιο πάνω στο συγκεκριμένο ντουβάρι, συνήθως όλοι είναι πολύ πιο απασχολημένοι από ο,τι κινείται γύρω τους, παρά με ο,τι απλά υπάρχει ακίνητο, μεγάλο, πολύ επιβλητικό για να το καταλάβουν τα μεθυσμένα κεφάλια τους.

Η εικόνα στον τοίχο δείχνει τρεις κοπέλες, σχεδόν γυμνές, όχι προκλητικά, αλλά με τον τρόπο που δεσπόζει γυμνό ένα μαρμάρινο άγαλμα. "Οι Τρεις Χάριτες", τις έλεγε εκείνος. Είναι τόσο περίεργο, αυτή η εικόνα είναι μια παράξενη φωτογραφία της ζωής. Ορκίζομαι ότι δεν είχα πιει τίποτα την μέρα που έφτασα σε αυτό το συμπέρασμα.

Η αριστερή κοπέλα είναι το παρελθόν. Κρατάει ένα λουλούδι, κι αυτό την κάνει πιο όμορφη. Το παρελθόν τείνει να φαίνεται στα ανθρώπινα μάτια μας πιο όμορφο απ'ό,τι στα αλήθεια ήταν. Του προσδίδουμε πάντα ένα κάρο λουλούδια, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Θέλουμε να γυρίσουμε πίσω, σε μια άνοιξη που δεν είναι καν αληθινή. Ποιος το περίμενε πως τα λουλούδια θα πονούσαν τη σάρκα τόσο πολύ.

Η μεσαία κοπέλα δεν έχει κάτι να την ξεχωρίσει. Μόνο στέκεται μπροστά, αποφασιστική. Η μεσαία κοπέλα συμβολίζει το παρόν όπως θα έπρεπε να είναι. Δυναμικό. Δελεαστικό. Σαν να σου λέει "Εγώ είμαι, η μόνη σου επιλογή". Το βλέμμα της, αν και λευκό, απαιτεί να σηκωθείς απ'το κρεβάτι. Να βγεις από το σπίτι. Να την αρπάξεις. Να ζήσεις.

Η τελευταία κοπέλα, είναι η μόνη που δεν έχει το πρόσωπο καλυμμένο με μάσκα. Τα μάτια της δεν έχουν ακόμη σφραγιστεί. Γιατί είναι το μέλλον, και το μέλλον δεν έχει έρθει. Κι ούτε θα ρθει: Θα παραμείνει μέλλον για πάντα, όλο θα πλησιάζει κι όλο θα είναι μια μέρα μακριά. Ο λαιμός της στάζει αίμα, για να μας θυμίζει πόσο φοβόμαστε το άγνωστο που κρύβεται στο μετά. Πόσο τρεμουμε το θάνατο. Η τελευταία κοπέλα ίσως να στάζει αίμα, αλλά στο πρόσωπο της υπάρχει ελπίδα. Γιατί ίσως αυτό που μας τρομάζει, στην πραγματικότητα να μας κρατάει στη ζωή. Ίσως αυτό το κυνηγητό να είναι ο,τι κρατάει αυτό το αίμα να τρέχει, ζωντανό, μέσα στους καρπούς μας. Ίσως να ζούμε για τις ιστορίες που δεν έχουν συμβεί, για ανθρώπους που δεν έχουμε γνωρίσει, για πάρτι που δεν έχουμε πάει, για μουσικές που δεν ακούσαμε ακόμη. Ίσως, όλοι κάτι περιμένουμε.

Μερικές φορές, απλώς δε μπορώ να σταματήσω το μυαλό μου από το να δημιουργεί συμβολισμούς, κείμενα, στίχους, σαν τρελό εργοστάσιο που μασάει άμορφες πληροφορίες και ξερνάει ακατανόητα πυροτεχνήματα. Σαν φωτοτυπικό που αντί απλώς να δεχτεί και να αναπαράγει κάτι ασπρόμαυρο, έχει χαλάσει και το βγάζει τελικά πιτσιλισμένο με όλο το ουράνιο τόξο.

Και ξέρω ότι όλοι εκείνοι δεν καταλαβαίνουν. Και δε θα καταλάβουν ίσως ποτέ.

Κι ακόμα περισσότερο όσο βλέπουν πόσο αγαπώ τα πυροτεχνήματα μου.

Έτσι, χωρίς γιορτή. Χωρίς λόγο.

~2019