Κείμενα

Ανόητο ☆

Θυμάμαι μια φορά στη Μύκονο, που είχαμε τσακωθεί για ένα παλιό μπαλόνι με τη Hello Kitty. Το είχαμε από πάντα. Αλλά μας ήρθε να του δώσουμε αξία μόνο εκείνη τη μέρα. Όταν ο μπαμπάς έφευγε.

Όταν οι μεγάλοι έκαναν κάτι, τα δικά μας ξαφνικά δεν είχαν σημασία. Οφείλαμε να σεβαστούμε πώς αισθάνονταν αυτοί. "Καλά, ο μπαμπάς γυρίζει στη δουλειά του κι εσείς μαλώνετε για ένα ηλίθιο μπαλόνι;". Νιώθαμε χαζές. Κι εγώ, κι εσύ. "Κοιτάξτε να μην τον στεναχωρείτε. Φεύγει με το καράβι". Και; Σε δέκα μέρες θα γυρίζαμε κι εμείς. Του κουνούσαμε το μαντίλι. Του λέγαμε πως θα μας λείψει. Ενώ όλο κι όλο, στο μυαλό μας είχαμε μόνο το μπαλόνι. Το ηλίθιο μπαλόνι.

Όταν μεγαλώσαμε, βρήκαμε κάποιους. Κι εγώ, κι εσύ. Ο δικός σου ήταν μονίμως κουρασμένος. Ο δικός μου πάντα έκλαιγε. Αυτοί ήταν που μετρούσαν, όμως. Το πώς ένιωθαν. "Μόλις ήρθα από προπόνηση. Ποιος χρειάζεται περισσότερη ξεκούραση;". "Α, ώστε θες να φύγεις ε; Αυτό είναι που μ' αγαπάς;". Ξαφνικά νιώθαμε ηλίθιες, κι εγώ κι εσύ. Μικρές. Ασήμαντες. "Άσε τα δράματα". "Φρόντισε με". Ξαφνικά, ο συναισθηματικός μας κόσμος έμοιαζε γελοίος, σαν ένα παιδικό μπαλόνι. Και σκάγαμε. Λιώναμε. Το βουλώναμε, για να είναι οι άλλοι καλά. Το μέσα μας, ξαφνικά δεν υπήρχε. Εξατμιζόταν σαν αέρας, κι έφευγε.

Να' ξερες μόνο, μικράκι, εκείνο το μπαλόνι, πόσο καθοριστικό θα ήταν... Κι αυτό, κι όλα εκείνα τα αστεία, παιδικά μας προβλήματα. Που κανείς δεν τους έδινε ποτέ σημασία. Που μας έμαθαν ότι δεν αξίζουν. Ότι δεν αξίζουμε. Ότι οι άλλοι είναι πάντα οι μεγάλοι. Οι σημαντικοί.

Μια μέρα, θα πάψουμε να σκορπάμε τον εαυτό μας στους άλλους. Κι εγώ, κι εσύ. Μια μέρα θα μάθουμε να βάζουμε όρια. Να θέτουμε τους μικρούς, χαζούληδες εαυτούς μας πάνω απ' το δικό τους το δράμα. Μια μέρα, θα μάθουμε να φροντίζουμε εμάς. Κανέναν άλλο. Στο υπόσχομαι.

Μην κουνάς το μαντίλι σε κανέναν. Το μπαλόνι μας, μετράει. Έχει αξία για μας. Είναι ο κόσμος μας. Το παιχνίδι μας. Το βίωμα μας. Η συντροφιά μας.

Και δε με νοιάζει. Ας μαλώναμε γι' αυτό, για χίλια ακόμη χρόνια.

12/6/2022