Κείμενα

Για την κοπέλα του μίνι μάρκετ ☆

Είμαι αυτή με το τρομακτικό κολάν-σκελετό και τα σκούρα, πολύ μακριά μαλλιά, που περπατάει κάθε μέρα πάνω σε 15 πόντους τακούνι. "Γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό της;" σίγουρα σκέφτεσαι.

Κάθε πέντε μέρες μπαίνω μέσα κι αγοράζω μια μεγάλη βότκα. Μερικές φορές κι ένα πακέτο πουράκια με κονιάκ, από αυτά που τα καπνίζεις και πνίγεσαι. Είσαι πολύ όμορφη• όλο σκέφτομαι να στο πω κι ύστερα απορρίπτω την ιδέα, παρ' ο,τι είσαι τόσο γλυκιά και λαμπερή, που σίγουρα θα μου έλεγες κάτι του τύπου "Ευχαριστώ κορίτσι μου. Κι εσύ το ίδιο". Τόσο διαφορετικές, μα τόσο ίδιες... Είσαι πολύ όμορφη κι έχεις ένα παιδάκι. Σας είχα δει μαζί πριν δύο χρόνια στο λεωφορείο. Δε με κοίταξες. Ήσουν πολύ απασχολημένη με την ευτυχία σου. Σε χάζευα και χαιρόμουν για σένα.

Δεν έμαθα ποτέ πώς σε λένε• πώς να ρωτήσω, άλλωστε. Είμαι απλά ένα ακόμη πρόσωπο στη γειτονιά σου, κατά πάσα πιθανότητα με νομίζεις αλκοολική, και το παρουσιαστικό μου περισσότερο φοβίζει παρά εμπνέει κουβεντούλα. Να ξέρεις, είμαι σκόπιμα έτσι. Όχι για σένα. Δεν θέλω να φοβίσω κοπέλες. Απλά μέχρι τώρα, με αυτή την αγριάδα που αποπνέω, έχω καταφέρει να αποφύγω ανεγκέφαλους, σεξιστές, αρσενικά που τιμούν τα παντελόνια τους, κάγκουρες, φοβητσιάρηδες και κυνηγούς αθώων κορασίδων. Επιπλέον, δε με έχουν βιάσει ποτέ. Αλήθεια, πώς σε λένε; Μυρτώ, Καλλιρρόη ή Ιζαμπέλα; Θα απογοητευτώ πολύ αν σε λένε απλώς Κατερίνα. Σε αυτή τη ζωή, πάντα ισχύει αυτό που θα με απογοητεύσει. Περπατάω στο πεζοδρόμιο με τα βαριά τακούνια μου, την τρομακτική όψη μου και τα μαύρα ρούχα μου, ενώ όλο κι όλο στο μυαλό μου κυριαρχεί η περιέργεια του πώς σε λένε.

Μπαίνω για άλλη μια φορά στο μαγαζί σου και παίρνω μια βότκα. Μεγάλη. "Είναι για δώρο;" με ρωτάς. Όχι, σου λέω. Δεν έχω κάτι να κρύψω πια. Είμαι 23 χρονών. "Γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό της;" σίγουρα σκέφτεσαι. Σου απαντάω νοητά ότι πονάω. Κρέμομαι για μια στιγμή από το χαμόγελο σου ενώ μετράς τα ρέστα μου. Πονάω, Ιζαμπέλα, ή Μυρτώ, ή όπως αλλιώς σε λένε. Σε ευχαριστώ που μου χαμογελάς. Ίσως δεν ξέρεις τι σημαίνει το χαμόγελο σου για ένα ξένο. Ίσως δε φαντάζεσαι πως η τρομακτική τύπισσα απέναντι σου θέλει να σε αγκαλιάσει. Ίσως να μη στο πω ποτέ. Είναι τόσο όμορφο που εσύ δε με φοβάσαι, Ιζαμπέλα. Νιώθω, ώρες ώρες, τόσο μόνη μου. Τόσο γαμημένα μόνη μου.

Σε ευχαριστώ που μου χαμογελάς ενώ αγοράζω αλκοόλ από το μαγαζί σου. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ, Ιζαμπέλα. Έχεις γίνει κομμάτι μου. Εσύ κι η γλυκιά αντιμετώπιση σου σε ένα χρόνιο, αυτοκαταστροφικό μοτίβο μου.

Να προσέχεις το παιδάκι σου, Ιζαμπέλα. Να το αγαπάς.

Θα ξανάρθω.

4/4/2021