Κείμενα

Όμορφα τίποτα ☆

...Δεν είναι υπέροχο;

Αυτό το τεράστιο κενό μέσα στο οποίο έχεις ζήσει από παιδί. Κι από τότε, όπου δεις κενό το ερωτεύεσαι. Το γεμίζεις με τις υπέροχες σου λέξεις, σαν να' ναι η δυστυχία σου ο μεγαλύτερος δρόμος προς την τέχνη. Η μοναξιά σου. Πόσα κενά, που έχουν τη δύναμη δέκα θαλάμων αερίου. Πόσοι που χάσαν την ανάσα τους. Κι εσύ βρήκες το φίλτρο για να ζεις, μικρή. Σε έχει σκοτώσει το να ζεις τη ζωή σαν ταινία. Μα θα σε σκότωνε περισσότερο το να τη ζούσες σαν απλή ζωή. Να παρίστανες ότι είσαι ένας άνθρωπος όπως όλοι. Έχεις γεννηθεί στιγματισμένη απ το πιο όμορφο αστέρι, το κουβαλάς στο μέτωπο σαν ξωτικό, κι όπου μπαίνεις φωτίζεις τα κρύα δωμάτια και τα σάπια, υπόγεια κλαμπ. Το ξέρω ότι κλαις. Κλαις ενώ διαβάζεις. Κλαίω όσο σου γράφω. Μη σπαταλιέσαι. Κι ας βλέπεις μόνο τρομακτικά κενά γύρω σου, κι ας είσαι για λίγους. Για πόσο θα είναι κατάρα η σπανιότητα, σκέφτεσαι. Μέχρι να είναι επιτέλους ευχή, σου απαντώ. Μέχρι να νιώσεις ευγνωμοσύνη γι αυτή. Μέχρι να γίνεις αυτή. Μέχρι τη μέρα που δε θα παλεύεις να χωρέσεις πουθενά. Μέχρι να πάρεις την ανάσα σου πίσω, μικρέ σχοινοβάτη μέσα σ' ένα φλεγόμενο κόσμο, που μέχρι να τον περπατήσεις ολόκληρο έχεις πέσει στη φωτιά χίλιες φορές. Προχώρα! Κι ας καίγεσαι. Μια μέρα θα σ' αγαπάς που δεν άφησες τίποτα να σε πνίξει. Θυμήσου όλες τις φορές που, μικρούλα, ήθελες να πεθάνεις. Ήταν τόσο εύκολο, κανένας δε σου είχε μάθει να ζεις. Θυμήσου πόσα κιλά αρχίδια σου πήρε για να μάθεις μόνη σου τα πάντα. Κι έλα πες μου, ηλιθιωδώς, πως γεννήθηκες για το θάνατο. Έλα και πες μου όσα μου λες όταν είσαι μεθυσμένη, ερωτευμένη, ανασφαλής. Μολυσμένη με κάθε τύπου μικρόβιο, με κάθε πιθανή πλεκτάνη που σου πετάει το κεφάλι σου. Αυτό το εύθραυστο κεφάλι ενός καλλιτέχνη, που πιο πολλές φορές πεθαίνει παρά ζει. Αυτό το χάος. Αυτό το εκλεκτό κομμάτι του σύμπαντος, που αναπαράγει αστερισμούς και γαλαξίες σε ανύποπτο χρόνο, που σε κάνει μια φρίκη, μια απόκληρη, μια ακόμα τρελή. Έλα και πες μου τι να κάνω με ό,τι είμαι. Έλα και δείξε μου. Έλα και μάθε με. Έλα κι αγκάλιασε με.

Δε μας χωράει κανείς ολόκληρους, μικρή. Και δεν πειράζει. Αρκεί που μας χωράμε εμείς. Αρκεί που το θνητό τομάρι μας χωράει τόσο σύμπαν. Αρκεί που γράφουμε. Αρκεί που μεταφράζουμε τόση αστρόσκονη. Αρκεί...

Αρκεί που ζήσαμε, μικρή. Παρά τα δηλητήρια.

30/9/2023