Κείμενα

Εμείς

Τη βγάλαμε και σήμερα.

Τη βγάλαμε.

Και σήμερα.

Ακούγεται σαν κάτι που θα έλεγε κάποια μητέρα στη Συρία ή κάποιος άστεγος στην Ομόνοια στις 4 τη νύχτα. Μια γυναίκα κλεισμένη σε ντουλάπα αφότου έχει υποστεί τριάντα χτυπήματα με δερμάτινη ζώνη στα πλευρά. Ένα διασωληνωμένο παιδάκι σε νοσοκομείο, με όλα του τα μαλλιά πεσμένα. Ένα θύμα. Ένας μάχιμος. Ένας αδύναμος. Ένας φοβισμένος.

Σήμερα αυτός την έβγαλε. Κι ο άλλος. Κι αυτή. Σήμερα δεν του βομβάρδισαν το σπίτι. Δεν τον λήστεψαν, δεν τον σκότωσαν. Δεν τον χτύπησαν. Δεν τον πρόδωσε το σώμα του. Σήμερα όλοι αυτοί την έβγαλαν. Γλίτωσαν απ' τον κόσμο. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Να έχεις τα όπλα μέσα στη ζούγκλα. Να αγαπάς τον εαυτό σου μέσα στη ζούγκλα. Έτσι;

"Γειά σας. Την έβγαλα και σήμερα". Χαμογελάει συγκαταβατικά. Τον κοιτάς καλά καλά. Τι λέει ο μαλάκας; Από τι κινδυνεύει και "την έβγαλε" κιόλας;

Ο κόσμος περιφρονεί αυτόν που είναι εχθρός του εαυτού του. Δεν τον αναγνωρίζει. Το έχει μέσα του, άρα πρόβλημα του. Το προκάλεσε. Να το διώξει. Υπάρχουν άνθρωποι στα νοσοκομεία. Πεθαίνουν οι άνθρωποι... Κι εσύ ρε μάγκα "την έβγαλες"; Εσύ, υγιής, ασφαλής... Εσύ, με σπίτι, με ανθρώπους.

Εσύ. Πεθαίνεις κάθε μέρα. Εσύ έχεις τον πιο διακριτικό θάνατο απ' όλους. Άρα και τον πιο βάρβαρο. Εσύ πνίγεσαι κι όλοι νομίζουν ότι κάνεις επιδεικτικά μακροβούτια. Εσύ πονάς, κι όλοι σου λένε θα περάσει. Υπομονή. Πάρε ντεπόν. Πιες. Θα σου κάνει καλό. Κοιμήσου. Κοιμήσου πολύ, ώρες, μέρες... Και κάπως έτσι μάθαμε αυτούς τους ανθρώπους να μη μιλάνε. Να βουλώνουν το στόμα με ένα μπουκάλι. Με χάπια. Με χαμόγελα που κρέμονται σαν ξεχαρβαλωμένες ταμπέλες σε κακόφημα μπαρ.

Εσύ, που έχεις τα πάντα, μη μιλάς ηλίθιε. Εσύ που δεν έχεις αληθινά προβλήματα. Εσύ που μας έχεις ζαλίσει τον έρωτα. Βούλωσε το.

Και μια μέρα, δε την έβγαλε. Μια μέρα τον βρήκαν κρεμασμένο στο δωμάτιο του. Τέζα σε ένα πεζοδρόμιο από υπερβολική δόση. Μια μέρα, τον βρήκαν να' χει παραιτηθεί πια. Κανένας δεν τον πίστευε. Η αδιαφορία του' σφιγγε το λαρύγγι μέχρι τελευταία στιγμή. Τι του έφταιξε; Μουρμούρες σε δωμάτια. Τι είχε; Τον ήξερες εσύ; Ναι ρε, απ' το φέισμπουκ, χαμογελούσε σε κάθε φωτογραφία, του άρεσε να ακούει μουσική... Κι εγώ, απ' τη δουλειά, έλεγε πάντα καλημέρα... Κι εγώ τον ξέρω, κι εγώ... Κι οι μουρμούρες σταματούν εκεί. Γιατί κανένας δεν τον ήξερε.

Εμείς. Ενοχικοί. Μόνοι. Εμείς, κινούμενες κραυγές, εμείς, παρεξηγημένες μελωδίες. Εμείς. Που ο χρόνος μας μεταβάλλεται συνεχώς πίσω απ' τα μάτια μας. Δεν ξέρουμε αν θα τη βγάλουμε σήμερα. Εμείς δεν μπορούμε να φανταστούμε το μέλλον. Εμείς περπατάμε βιαστικοί δίπλα σας κάθε μέρα. Δε θέλουμε να ενοχλήσουμε. Έτσι έχουμε μάθει. Εμείς χορεύουμε ολομόναχοι πάνω στα σύννεφα...

Μα κάποτε, θα βρέξει.

~2018