Καμία φορά ξεχνάω, ρε φίλε, πόσο με αγαπάω. Το καταλαβαίνω μόνο όταν με βρίσκω να τρέμω σε κάποιο αφιλόξενο μέρος. Το καταλαβαίνω όταν καταστρέφω τον εαυτό μου πίνοντας, όταν με τρώνε τοξικοί έρωτες, όταν είμαι ένα βήμα πριν τις ράγες. Τότε μόνο θυμάμαι την υπέροχη, τη μικρούλα εγώ, αυτή που χωράει να χορέψει σε μια κοσμηματοθήκη, κι όμως δε τη χωράει ένας ολόκληρος κόσμος. Δεν τη χωράει ούτε μια αγκαλιά εκεί έξω. Απλά τρέχει με μια βαλίτσα στο χέρι. Συναντάει τέρατα, θεούς, χρονοταξιδιώτες... Αντικρίζει κάθε μέρα κάποιον που κάτι υπόσχεται. Αντηχούν στα αυτιά της μεγάλες κουβέντες... Χρήματα, καλή ζωή, μέλλον, καριέρα. Λέξεις για ενήλικες. Νιώθει σαν μικρή Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Μόνο που τα θαύματα είναι υπόγειες ποντικοπαγίδες. Τρέχα, μικρή. Μάζεψε τα παιχνιδάκια σου και φύγε απ' το ενήλικο ψέμα τους. Μην το πίνεις άλλο. Κι ας γράφει πάνω "Πιες με". Μην προσπαθείς να μικρύνεις άλλο, απλά και μόνο γιατί σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν παιδί γίγαντας. Μην ξερνάς πάνω απ' τη λεκάνη. Μην τους ακούς. Τρέχα μακριά. Τρέχα μόνη σου.
Κάπου στο μέλλον, σε περιμένει ο πιο όμορφος εαυτός σου.
Εσύ, τρέχα.
23/7/2022
YOU ARE READING
Κείμενα
Non-FictionΗ πεζογραφία μου. Κείμενα βγαλμένα από τα όνειρα, τα μεθύσια ή την αυτοπαρατήρηση μου. Γράμματα αυτοκτονίας, γράμματα μεθυσμένα, γράμματα για το μικρό εαυτό μου, γράμματα για τον Εκείνο που δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα χαρτιά μου. Σιωπηλές διαμαρτυ...
