Κείμενα

Μικρή

Να θυμάσαι. Να το θυμάσαι κάθε φορά που τα τέρατα σου σε φιλούν στο στόμα. Κάθε φορά που τα δόντια τους χτυπούν τρομακτικά δίπλα στο λαιμό σου.

Όλα θα πάνε καλά τώρα. Για πάντα. Θα είσαι ξανά η μικρή και θα τρέχεις ξυπόλητη, κι οι μαργαρίτες θα μπερδεύονται στα δάχτυλα των ποδιών σου... Θα πέφτεις και θα κυλιέσαι σε σπείρες, όμορφα θα σηκώνεσαι και θα τρέχεις ξανά. Θα τρέχεις μεθυσμένη πάνω στη θάλασσα να προφτάσεις τα κρουαζιερόπλοια του Ειρηνικού, κι όταν για λίγο θα πεθαίνεις θα ξυπνάς μέσα σε ένα κοχύλι. Και θα κλάψεις γιατί μπέρδεψες πάλι τη θάλασσα με τον ουρανό... Τον παράδεισο με τον ωκεανό... Θα κλαις γιατί η αγάπη ήταν πάντα μπλε. Και πάντα στο άκουσμα της χόρευες όμορφα σαν παιδί μέσα στο μουσικό κουτί σου. Σκορπούσες τις μελαχρινές αναμνήσεις σου στους χειμώνες των άλλων. Τα ηλιοτρόπια σου ακόμα ανθίζουν στους πνεύμονες τους... Κλαις κι όλος ο κόσμος μυρίζει σαν παραλία μετά από βροχή. Η άμμος κολλάει υγρή στην καρδιά σου και σε τσούζει... Φτύσε τα αποτσίγαρα τους. Η φωτιά έλιωσε μα ακόμα σε μολύνει. Τρέχα, φύγε μακριά από ανθισμένα σκουπίδια σε όμορφους κήπους. Καβάλησε τις άγριες πεταλούδες σου και πέτα πάνω από τον Αμαζόνιο σαν αστέρι. Τα πιο σπάνια άνθη θα σε μυρίσουν και θα μαγευτούν. Γιατί δεν σε έχουν ξαναδεί. Θα σκαρφαλώνεις βουνά από κομήτες και θα εισπνέεις τα σύννεφα σαν να' ταν για πάντα δικά σου. Θα φτάσεις, μικρή. Θα σταθείς διστακτικά και θα κοιτάξεις από ψηλά τον ανόητο κόσμο σου.

Και τότε, στ' ορκίζομαι ' οι μέρες θα βαφτούν ξανά χρυσές από το αίμα σου.

~2018