Κείμενα

Αναγκαίο κακό

Τώρα κατάλαβα γιατί με φοβάστε.

Όχι γιατί λέω την αλήθεια. Όχι. Πού να εκλάβει το μικρό σας μυαλό τι είναι αλήθεια και τι ψέμα.

Μα γιατί είμαι η αλήθεια. Κι εσείς, κοιτάζοντας με μπερδεμένοι, δεν ξέρετε τι είμαι. Δεν έχετε ιδέα από πού ήρθα και πώς κατέληξα ανάμεσα σας. Και, όπως το συνηθίζουν οι άνθρωποι απέναντι σε κάτι ανεξήγητο, με θεωρείτε δαίμονα. Αυτό δεν έκαναν πάντα οι κοινοί άνθρωποι; Καίγαν μάγισσες. Σταύρωναν Χριστούς. Πυροβολούσαν επαναστάτες. Πατούσαν οτιδήποτε άνθιζε απρόσκλητο μες στη μίζερη κανονικότητα τους.

Μα εγώ δε θα πατήσω άλλο τον εαυτό μου για να χωρέσω. Αυτή είμαι. Μια περήφανη απογοήτευση. Μια τρύπα στο σύστημα, που δε μπαλώνεται με τίποτα. Θα' μαι για πάντα μέσα στην τέλεια οικογένεια σας, η απροσάρμοστη. Η έφηβη. Αυτή που σας κοπανάει την πόρτα στη μούρη, σε μια ύστατη προσπάθεια να γλιτώσει τα λουλούδια της από το σάπιο οξύ της ψυχής σας. Θα είμαι για πάντα αυτή που φεύγει, αυτή που σας κάνει να ντρέπεστε, αυτή που πάντα θέλατε να γίνετε μα δε μπορείτε, γιατί είστε ο,τι σας κάνανε. Αυτή που δεν έγινε ό, τι την κάνατε. Ο "δύσκολος άνθρωπος". Το θρασύ, αχειραγώγητο κωλόπαιδο. Αυτή που τολμάει να πετάει από πάνω της τα κόμπλεξ που περάσατε σε κάθε της κλαδί, σαν στολίδια σε χριστουγεννιάτικο δέντρο. Που τη δημιουργήσατε με σκοπό να μείνει για πάντα ένα γαμημένο διακοσμητικό. Κι αυτή μεγάλωσε, ψήλωσε τόσο, που σας διέλυσε το ταβάνι. Τώρα, δε νιώθετε ασφάλεια. Τώρα με βλέπετε εχθρό, επειδή είναι εχθρός σας όποιος αγκαλιάζει γεμάτος αγάπη τον εαυτό του. Όποιος χορεύει μαζί του όμορφα, όσο κι αν του πετάνε πέτρες. Του φωνάζουν πως κάνει λάθος. Πως είναι ένα λάθος. Είμαι ένα σκονισμένο μουσικό κουτί γεμάτο μαγεία. Ο,τι και να κάνετε, θα χορεύω, ρε γαμημένοι. Σπάστε τα χέρια μου, τα πόδια μου. Ο μηχανισμός μου θα γυρίζει. Η μουσική μου δε θα σπάσει ποτέ. Όσο έχω μελάνι, θα σας πολεμάω. Κι όσο με πολεμάτε, εγώ θα ξερνάω μελάνι. Θα τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά μέσα σε μια κουταλιά στίχους. Μες στο κεφάλι μου θα σκάνε ασταμάτητα λέξεις, έννοιες, πίνακες. Θα βγάζω τα άπλυτα σας στη φόρα απλά και μόνο που υπάρχω. Ο μηχανισμός θα παίρνει φωτιά. Κι εγώ μέσα απ' τη φωτιά θα επιβιώνω πάντα. Γιατί μόνο αυτό μου έχει δώσει τόσα χρόνια αυτό το σπίτι. Αυτή η χώρα. Αυτός ο κόσμος: φωτιά. Καθαρή οργή. Αρκετή για όση ποίηση δε φαντάστηκα ποτέ ότι θα γράψω. Για όση ποίηση δε θα καταλάβετε ποτέ.

Πάντα ένα καλοκαίρι θα' μαι. Κι ας πέσει χιόνι. Θα πέφτει παγωμένο στην καρδιά μου, θα πονάω... Κι όλοι θα λένε "θαύμα". Γιατί δεν υπάρχει ποίημα χωρίς πόνο. Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς βία. Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς μάχη.

Κι εγώ το' χω πληρώσει ακριβά το δικό μου καλοκαίρι.

Κι εκείνο, πάντα. Πάντα έρχεται.

21/12/2020