Κείμενα

Μπουκάλια ☆

...Θα τους χαρακτήριζα σαν όλα εκείνα τα ποτά που μου κρατάνε συντροφιά τη νύχτα: Τελειώνουν γρήγορα. Η διάρκεια τους είναι δυνατή μα σύντομη. Δεν προλαβαίνουν να με ρίξουν σε κώμα. Δε ζουν, παρά μόνο για να με κάνουν να βαριέμαι λιγότερο.

Λένε πράγματα επιφανειακά. Πετάνε πυρωμένα βέλη ελπίζοντας να πετύχουν το κεφάλι μου, μα με περνάνε ξυστά κάθε φορά. Ερωτεύονται την εμφάνιση μου, τον μεθυσμένο, ασταθή ρομαντισμό μου. Αυτοί είναι, στο κάτω κάτω. Δε μπορούν να ερωτευτούν κάτι άλλο. Με γεμίζουν λέξεις, με κάνουν κοινωνική και πιωμένη, με κάνουν να μπλέκομαι σε συζητήσεις που με έχουν στην πραγματικότητα κουράσει. Ζητάνε να μάθουν το όνομα μου, την ηλικία μου και το πώς επιβιώνω. Στάζουν από παντού συνήθεια και τετριμμένο ενδιαφέρον. Με φαντάζονται όπως ακριβώς παρουσιάζομαι, μεγαλεπήβολη και άγρια, έτοιμη ακριβώς για το σεξ που θέλουν, ραμμένη και κομμένη για τα μέτρα τους, κι ας είναι μια γουλιά ο καθένας. Μ' αρέσει να με βλέπω για λίγο όπως μ' έχουν στο μυαλό τους. Μ' αρέσει να με λιγοστεύω, να χύνω τον εαυτό μου σ' ένα σφηνάκι ενώ είμαι η γαμημένη θάλασσα. Κι όλα αυτά, για μια μοναχική στιγμή λιγότερο. Για μια τοξίνη που θα διαλύσω εύκολα το επόμενο πρωί, απλά γιατί μπορώ ακόμη. Για λίγη φθηνή επιβεβαίωση, για μια πρόχειρη ένεση του φλερτ του σήμερα. Μεθάω με τοξικές λέξεις, όπως έκανα πάντα. Κι αργότερα μου λέω, αυτή είμαι. Αυτή είμαι, και μια ζωή θα κυνηγάω το ανέφικτο μέσα από μικρά αγοράκια, μέσα από άγουρους άντρες που δεν ξέρουν να συζητάνε, να βρίσκουν την κλειτορίδα, να ερωτεύονται. Αυτή είμαι, και πάντα θα τρέχω σε κύκλους γύρω από τις ορμόνες και τις ανασφάλειες τους. Γύρω από τα ναρκωτικά και τα βίτσια τους. Γύρω από τη μικρότητά τους. Γύρω από την ίδια μου την ουρά. Στο τέλος, (μια βδομάδα μετά, το περισσότερο) τους στολίζω, άδειους, στο δωμάτιο μου. Γιατί έχω πιει όλο τον πόνο πια. Έχω αδράξει ό,τι συναίσθημα μπορούσα. Όση ζωή μου αντιστοιχούσε απ' τη ζωή τους. Πλέον, δεν είναι παρά άδεια μπουκάλια. Διαλυμένα ζωτικά όργανα. Κακές ιατρικές εξετάσεις. Πρόωροι θάνατοι.

Ξεκόλλα, κοπέλα μου. Ξεκόλλα. Κάθε πρωινό είναι το ίδιο. Κάθε hangover σε αφήνει διαλυμένη, να διψάς και να νιώθεις μισή. Φύγε από αυτούς, φύγε. Μην τα πίνεις αυτά που λένε. Μην μεθάς κάθε που πουν τη λάθος λέξη. Τρέχα, μικρή, και μην κοιτάς πίσω. Βγες απ' το γυάλινο μπουκάλι σου και βρες αλλού εκείνο το πυροτέχνημα που τόσο σε ξετρελαίνει. Άσε τον έρωτα, τον ανθρώπινο έρωτα° ο έρωτας είναι για τους τρελούς και τους αιθεροβάμονες. Τρέξε σαν παιδί στη γη κι άσε τα σύννεφα. Θυμήσου: Μία μέρα θα βρέξει. Και μια μέρα, θα είσαι άλλο ένα άδειο μπουκάλι. Κι εκεί τελειώνει, μικρή, η συλλογή σου. Μόλις το μέσα σου τελειώσει. Μην το σπαταλάς. Μη δίνεις εδώ κι εκεί την όμορφη ψυχή σου. Μην την πουλάς στον πάγκο με τα ψυχοτρόπα, όσο μεθυστική, όσο ερωτεύσιμη κι αν είναι. Μη σε πουλάς. Γιατί, όσο κακομεταχειρισμένη κι αν είσαι, μια μέρα θα σε χρειαστείς. Μια μέρα, θα είσαι ο τι σε κρατά νηφάλια. Μέχρι τότε, τρέχα. Τρέχα από τη σαπίλα σου μικρή, κι ας είναι κομμάτι της πολύπλευρης υπόστασης σου.

Σε περιμένω στον πάτο του επόμενου μπουκαλιού σου. Πριν πεθάνεις ξανά, δες με. Ερωτεύσου με. Ερωτεύσου σε.

Μόνο εσένα. Πάντα, εσένα.

29/7/2022