Κείμενα

Παρειδωλία ☆

Μπαίνω σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες. Κι όλοι, μα όλοι, με καθρεφτίζουν όπως ακριβώς θέλω εγώ.

Πώς γίνεται να μην τους ερωτευτώ;

Δες με, τι όμορφη που φαίνομαι, μέσα απ' τα έκπληκτα μάτια των άλλων. Πώς να μην υποκύψω; Πώς να μην ερωτευτώ το ίδιο μου το είδωλο, όταν είμαι τόσο αρρωστημένη; Τόσο μπουκωμένη με τοξικότητα, ανασφάλειες και οργή; Έχω τόση ανάγκη να με μετατρέψει κάποιος σε τέχνη... Σε επιλέγω, θα έλεγε κανείς, στην τύχη. Γίνε ο άδειος καμβάς για να ζωγραφίσω πάνω σου κάτι που δεν υπάρχει. Δες με, όμορφη, αδύνατη και σκύλα, έτοιμη να σε κάνω κομμάτια, και ταυτόχρονα η ποίηση προσωποποιημένη, με κοράλλια στα μαλλιά και χείλη από κεράσι. Δες με, είμαι το τέλειο. Ό,τι ήθελες πάντα. Ό,τι έψαχνες την ώρα που έβριζες τις γυναίκες για τις ατέλειες τους. Κοίτα τι εύχρηστο, τι βολικό πακέτο είμαι. Μίλα για μένα στους φίλους σου, δες τη ζήλια να στραβώνει τα μούτρα τους. Μίλησε τους για την μόνη γκόμενα στον κόσμο που τα' χει όλα. Και για το πώς την κατάφερες εσύ, χωρίς καμία προσπάθεια. Δες με. Είμαι η τέλεια γυναίκα. Είμαι το τέλειο, και στέκομαι απέναντι σου. Σε κοιτάω κατάματα. Ανταποκρίνομαι σε σένα. Στη μετριότητα που είσαι. Ναι, κι όμως, σε πρόσεξα. Κι όχι απλά αυτό. Αλλά σε ερωτεύομαι! Κλαίω για σένα. Σε προσέχω. Ποιος να σου το' λεγε. Ότι θα έπεφτες εσύ πάνω σε τέτοια γυναίκα. Ότι θα συναντούσες κάποια μέρα όλα σου τα όνειρα σε έναν άνθρωπο. Άγγιξε με. Νιώσε με. Κάνε σεξ μαζί μου. Είμαι εκατό τοις εκατό αληθινή. Τσιμπιέσαι να δεις αν ονειρεύεσαι. Σε κατανοώ. Σε ακούω. Έχω έναν επίδεσμο για κάθε σου τραύμα. Έχω μια γλυκιά κουβέντα για κάθε σου πίκρα.

Μ' ερωτεύεσαι. Είναι φυσικό. Κινώ τα νήματα εξαίσια. Έχω μάθει τι αγαπάς, και γίνομαι αυτό κάθε μέρα. Ακολουθώ το είδωλο μου στο γυαλί. Κάνω ό,τι κάνει. Δες τη, όμορφη και σπάνια, με τα κοράλλια και τα λουλούδια της, να σηκώνει το υπέροχο χέρι της, να το φέρνει στο λαιμό της και να τον σφίγγει. Τον σφίγγω κι εγώ. Δεν νοείται να χαλάσω την εικόνα που έχεις για μένα. Την εικόνα που βλέπω να φωτίζεται, σαν προβολέας, πάνω απ' το κεφάλι σου. Πατάει τις ανάγκες της για πάρτη σου, τις πατάω κι εγώ. Λέει ναι στο δηλητήριο, λέω ναι κι εγώ. Κι ας πεθάνουμε κι οι δυο. Φτάνει να πεθάνουμε παρέα. Η μία απέναντι απ' την άλλη. Να κοιτιόμαστε ενώ το οξυγόνο τελειώνει. Να ψοφάμε η μία για χατίρι της άλλης. Θα πέθαινα για σένα, θα της πω. Θα άφηνα τα πάντα για να κρατήσω ζωντανό τον καθρέφτη μου. Όσο καθρεφτίζομαι, υπάρχω. Υπάρχω μέσα από τους άλλους. Κι είναι πολύ εύκολο να υπάρξεις μέσα από τους άντρες, όταν στο κάνουν οι ίδιοι τόσο εύκολο. Είναι παιχνιδάκι να υπάρχεις, όταν είσαι διαρκώς σε δωμάτια γεμάτα καθρέφτες. Σε μια κοινωνία γεμάτη ανθρώπους που σε θεωρούν "το τέλειο", απλά επειδή είσαι όμορφη. Μπορείς να έχεις όποιον καθρέφτη θες, το ξέρεις. Έτσι; Διαλέγεις τον καλύτερο, και τον απολαμβάνεις για όσο γουστάρεις. Μόνο που στο τέλος, μαζί με τον καθρέφτη σου, σπας κι εσύ. Και το γυαλί πονάει όταν μπήγεται στο δέρμα. Σε ξεκάνει η ίδια σου η αντανάκλαση. Η ίδια η εικόνα που είχες δημιουργήσει στο κεφάλι σου. Κι εκεί, καταλαβαίνεις πως οι άλλοι δεν είναι οι προσδοκίες σου. Δε σε βλέπουν ούτε άγρια, ούτε κοραλλένια, ούτε μαγική. Όλα ήταν στο δικό σου κεφάλι. Σε βλέπουν σαν μια απλή, προβληματική γυναίκα. Σαν ένα κοριτσάκι με ψυχολογικά, που η εφηβεία του ξέχασε να κλείσει την πόρτα φεύγοντας. Σαν μια τρελή με πρόσωπο αγγέλου. Σαν χρήση. Σαν γαμημένο αντικείμενο.

Και γελάς. Γελάς με το πόσο αστεία υπήρξες πάντα. Ξεκαρδίζεσαι. Γελάς τόσο δυνατά, που όλοι οι καθρέφτες γύρω σου γίνονται θρύψαλα. Και, τι τρομακτικό: έμεινες μόνη σου, χωρίς να κοιτιέσαι πουθενά.

Παράδοξο, όσο να πεις. Τη μέρα που στάθηκες ολομόναχη ανάμεσα στα θρύψαλα, με γυμνά πόδια, ένιωσες για πρώτη φορά ζωντανή. Ένιωσες για πρώτη φορά το αίμα, να κυλάει ανθρώπινο στις πληγές σου. Ένιωσες δικιά σου, ολόκληρη. Δεν ήσουν πια γυάλινη, δεν ήσουν πια το όνειρο κανενός μαλάκα. Κι ήταν οργασμικό. Υπέροχο.

Ήταν ό,τι πιο υπέροχο σου συνέβη ποτέ.

-19/10/2022