Η γοργόνα μου δάκρυζε κάθε που ακουμπούσε το αυτί της στο κοχύλι. Έκλαιγε όταν άκουγε τον ωκεανό. Θυμόταν από πού είχε έρθει. Κι όχι πού ήθελε να πάει.
Τι να τον κάνεις, μικρή μου γοργόνα, τον αχό των νεκρών. Φόρεσε το κοχύλι σου στο λαιμό και προχώρα. Το παρελθόν μας είναι κόσμημα παγωμένο, άψυχο. Μη φυλακίζεις τη μαγευτική σου θάλασσα σ' αυτό.
Το τώρα σκάει με δύναμη στο μικρό σου βράχο.
Νιώσε στα κόκαλα σου το υπέροχο κύμα του.
6/10/2022
YOU ARE READING
Κείμενα
Non-FictionΗ πεζογραφία μου. Κείμενα βγαλμένα από τα όνειρα, τα μεθύσια ή την αυτοπαρατήρηση μου. Γράμματα αυτοκτονίας, γράμματα μεθυσμένα, γράμματα για το μικρό εαυτό μου, γράμματα για τον Εκείνο που δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα χαρτιά μου. Σιωπηλές διαμαρτυ...
