Κείμενα

Τα δάκρυα ενός παραμυθιού

 Κάθομαι στον ψηλό μου βράχο και κοιτάζω τη θάλασσα.

Τα φωτάκια, μακριά... Τα καράβια... Όλα έχουν κάπου καλύτερα να πάνε. Όλα φεύγουν, κι εγώ απ' τον ψηλό μου βράχο τα χαιρετάω. Ποτέ δε θα με πάρουν μαζί τους, το ξέρω. Θα' ναι για πάντα εκείνα τα ψεύτικα, μακρινά μου αστέρια, που τόσο αγάπησα σαν να' ταν κομμάτια της ψυχής μου. Σαν μικρά, φωτεινά καθρεφτάκια που μέσα τους έβλεπα ένα παράξενο, όμορφο πρόσωπο που δεν είχα ξαναδεί. Σαν πυροτεχνήματα που χάνονται πριν καταλάβω τα χρώματα τους. Είναι το μυστήριο που πάντα λάτρευα. Εκείνα τα όμορφα καραβάκια, στολισμένα σαν γιορτές πειρατών... Τι κρίμα να τα βλέπεις κι όχι να ζεις τη μαγεία τους. Τι κρίμα να έχεις μέσα σου τόσα ναυάγια, τόσες γιορτές σταματημένες στη μέση... Τόσες γιρλάντες, κατάρτια και σκελετούς, όλα ξεσκισμένα και διαλυμένα στον απύθμενο βυθό ενός παρελθόντος που ποτέ δε διάλεξες. Και τώρα που ξέρεις, μικρή μου γοργόνα, την κατάρα σου, δεν έχεις παρά να τα αφήνεις να φύγουν. Να τραγουδάς καθώς τα βλέπεις να περνούν. Δεν είναι για σένα οι προορισμοί. Δεν είναι για σένα τα λιμάνια, οι όμορφες ακτές, ο έρωτας. Ο κόσμος δε χωρά τόσο υπέροχα τέρατα όπως εσύ. Είσαι μόνο μια φαντασία. Ένα παραμύθι που κλαίει μόνο, ανεξερεύνητο, με δάκρυα από μετάξι και πληγωμένο δυναμισμό. Δεν υπάρχεις, μικρή μου γοργόνα. Δεν έχεις ανακαλυφθεί. Είσαι ένα σφάλμα στο σύστημα. Μια τρίχα σφηνωμένη στον ορίζοντα.

Κι ο έρωτας... Εκείνος ο έρωτας για έναν άλλο κόσμο στον οποίο δεν ανήκεις, εκείνος ο γιορτινός παράδεισος που βρίσκεται από την άλλη πλευρά. Θα είναι πάντα μια ανάσα από σένα. Αλλά ποτέ δικός σου. Ποτέ, μικρή μου γοργόνα. Κι ας κλαις.

Κάθομαι στον ψηλό μου βράχο και κοιτάζω μακριά, τη θάλασσα. Ξέροντας πως δε θα φτάσω ποτέ τα αστέρια εκείνα. Κι ας μην είναι στον ουρανό.

Κι είναι τόσο όμορφα έτσι όπως με προσπερνούν αργά, ευτυχισμένα, που μες στη σπαρακτική μοναξιά μου τα έχω συγχωρέσει.

21/9/2021