Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που κάποιος που με αγαπούσε, με είδε μεθυσμένη.
Τα χείλη μου ήταν μωβ. Παραπατούσα μέχρι που βρήκα την τουαλέτα. Εκείνη άνοιξε την πόρτα, νομίζοντας πως είμαι εντάξει και μπορούμε να κάνουμε παρέα. Μου μιλούσε, κι εγώ την κοιτούσα καθισμένη στη λεκάνη, χαμογελώντας τρομακτικά, σαν κλόουν από ταινία τρόμου. Δεν της απάντησα. Τρόμαξε κι έκλεισε την πόρτα.
Ήταν η μικρή μου αδερφή. 16 χρονών.
"Δε σου αξίζει αυτό", μου είχε στείλει σε μήνυμα εκείνη την ίδια νύχτα.
Και, σαν θαρρείς, ακόμη προσπαθώ να την πιστέψω.
Εκείνο το μικρό κορίτσι, που πάντα μου χτυπούσε την πόρτα για να παίξουμε, κι εγώ πάντα την κλείδωνα έξω, γιατί ήταν ο,τι πιο αδύναμο γνώριζα μετά τον εαυτό μου.
21/12/2021
YOU ARE READING
Κείμενα
Non-FictionΗ πεζογραφία μου. Κείμενα βγαλμένα από τα όνειρα, τα μεθύσια ή την αυτοπαρατήρηση μου. Γράμματα αυτοκτονίας, γράμματα μεθυσμένα, γράμματα για το μικρό εαυτό μου, γράμματα για τον Εκείνο που δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα χαρτιά μου. Σιωπηλές διαμαρτυ...
