Κείμενα

Το τίμημα ☆

Το τίμημα του να μην είσαι γεννημένος θύμα, είναι ότι ο δρόμος σου είναι προκαθορισμένος. Έχεις ήδη διαλέξει την πιο δύσκολη μοίρα. Όλα τα μονοπάτια είναι φτιαγμένα από αγκάθια και νάρκες, γιατί μπορείς να τα περπατήσεις χωρίς να σε καταπιούν. "Έλα, προχώρα" λες στον εαυτό σου. "Προχώρα" σου λένε κι οι άλλοι. Οι ανίδεοι άλλοι, που πατούσαν ένα κλαδί μια στο τόσο κι έπεφταν να πεθάνουν. Κι εσύ περπατάς με όλο σου το σώμα να πονάει και να τσούζει, μη λέγοντας κουβέντα. "Μια μέρα θα βγω στην αμμουδιά" λες κάθε μέρα. Μα την αμμουδιά δεν τη βλέπεις ποτέ σου. Δεν είναι για σένα αυτά. Αμμουδιές, λιακάδες, εύκολες καταστάσεις... Μια μέρα θα το μάθεις.

Το τίμημα του να μην είσαι γεννημένος θύμα, είναι ότι οι άλλοι θέλουν να είσαι. Είναι ότι σου μοιράζουν αυθαίρετα αυτό το ρόλο, κι εσύ πολλές φορές αργείς να το αντιληφθείς. Είναι ότι μοιάζει βολικό να σε κάνουν να περάσεις τα ίδια και τα ίδια ξανά, μέχρι να λυγίσεις. Να πεις "Ναι, είμαι θύμα", και να τελειώνει η υπόθεση. Το τίμημα του να μην είσαι γεννημένος θύμα, είναι ότι είσαι αλύγιστος. Γι' αυτό δεν ησυχάζουν ποτέ. Και δεν ησυχάζεις ούτε εσύ. Πάντα θα σε μισούν για τη δύναμη σου. Γι' αυτή τη δύναμη με την οποία έκανες το λάθος να γεννηθείς. Πάντα θα φέρνουν μπουλντόζες να σε κατεδαφίσουν, πάντα θα χτίζεσαι αυτόματα ξανά. Και θα σε κουράζει, θα σε κουράζει η διαδικασία... Θα σε κουράζει η ψυχή σου, που δεν κουράζεται ποτέ. Θα σε κουράζει το ατσάλι, θα σε πνίγει, υγρό και καυτό, το σίδερο... Πόση ζωή ακόμη, θα λες. Πόση ζωή ακόμη θα κλέψω μην λυγίζοντας. Πότε θα πεθάνω, θα λες. Γιατί δεν πεθαίνω, θα ρωτάς...

Το τίμημα του να μην είσαι γεννημένος θύμα, είναι ότι, στο τέλος, όταν όλα θα έχουν περάσει και τίποτα δε θα σε έχει διαλύσει εντελώς, δε μοιάζεις καν με άνθρωπο. Θα έχεις δει πολλά που δεν έπρεπε να δεις. Θα έχεις ζήσει πολλά, απ' τα οποία μόνο εσύ μπόρεσες να επιβιώσεις. Θα τα έχεις καταφέρει! Και τώρα; Ένας κόσμος γεμάτος πεθαμένους. Γεμάτος με όσους δεν τα κατάφεραν. Ένας κόσμος που σε απογοήτευσε ξανά και ξανά. Όλος δικός σου.

Και τώρα εσύ, το ατσάλινο θηρίο, στέκεσαι με τον εαυτό σου, τον μοναδικό σου έρωτα κι εχθρό, και κοιτάς τα ερείπια γύρω σου. Ο,τι εύθραυστο έσπασε στην ώρα του.

"Μακάρι να είχα φτιαχτεί από ροδοπέταλα", λες.

Κι ο θεός, δακρύζει κι αυτός μαζί σου.

4/11/2021