Το χέρι μου πόναγε.
Νύχτα. Ψυχή στο δρόμο, μόνο κάτι αυτοκίνητα που περνούσαν σαν βολίδες μέσα στην ησυχία. Κουβαλούσα μια βαλίτσα πιο βαριά από μένα, με ο,τι κατάφερα να πάρω απ' το σπίτι μου μέσα. Συνεχώς γυρνούσε ανάποδα απ' το βάρος, και τα ροδάκια σκάλωναν στα κενά του πεζοδρομίου. Σε κάποια στιγμή όλα μου πέσαν κάτω και σκορπίστηκαν. Η θήκη των γυαλιών μου άνοιξε πάνω στο πεζοδρόμιο με θόρυβο. Τα μάζεψα όλα όσο πιο γρήγορα μπορούσα πριν έρθει κανείς. Συνέχισα. Η βαλίτσα γύρισε ξανά όταν προσπάθησα να στρίψω σε μια ανηφόρα. Συνέχισα. Σκάλωνε κάθε πέντε βήματα και γύριζε ανάποδα. Φοβόμουν να περάσω το δρόμο, μη μου πέσουν πάλι τα πράγματα κι έρθει κανένα αμάξι. Φοβόμουν.
Βρήκα ένα πεζούλι να καθίσω να περιμένω κάποιο ταξί. Μου είχαν πει να έρθω να κάτσω για ένα ποτό δύο βήματα παραπέρα. Δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσω. Δεν ένιωθα το χέρι μου. Δε μπορούσα να προχωρήσω άλλο. Με το που πέρασα το δρόμο η βαλίτσα γύρισε πάλι, και δεν είχα άλλο κουράγιο να τη σύρω. Βγήκε από το σπίτι της μια κοπέλα με ένα σκύλο, με είδε να απελπίζομαι και μου γύρισε τη βαλίτσα μου κανονικά. "Ευχαριστώ" της είπα. Ένα όμορφο, ευγενικό χαμόγελο, μια ήρεμη φωνή είχε... "Κράτησε τη χαμηλά, θα σου ξαναγυρίσει. Δεν είναι πεζοδρόμια αυτά που έχουμε" είπε χαρωπά. Κι εξαφανίστηκε.
Ακόμη εκεί θα ήμουν, αυτό σας λέω. Ακόμη εκεί θα ήμουν, στο πεζούλι, μέσα στο κρύο, και θα περίμενα, αγκαλιά με μια βαλίτσα που δε μπορούσα να την τραβήξω ούτε βήμα. Την έσυρα χαμηλά και τα κατάφερα να μη γυρίσει ούτε λίγο. Κοίταξα πίσω και δεν την έβλεπα πουθενά. Είχε εξαφανιστεί, εκείνη η όμορφη κοπέλα με το σκυλάκι, που μου πρόσφερε μια ώθηση να συνεχίσω, ένα ελάχιστο δυνατό χαμόγελο τη στιγμή που το χρειαζόμουν περισσότερο. Τη στιγμή που έφευγα από ένα σπίτι που κάθε μέρα με κακοποιούσε, κουβαλώντας ο,τι μπόρεσα να προστατέψω.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω σκεφτεί να μη συγχωρέσω ποτέ τον κόσμο. Ούτε για όσα μου έκανε, ούτε γι' αυτά που με περιμένουν.
Αλλά δε μου πάει καρδιά.
Όχι όσο υπάρχουν εκείνες οι άγνωστες, χαρούμενες κοπέλες που βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια τους.
23/10/2021
ESTÁS LEYENDO
Κείμενα
No FicciónΗ πεζογραφία μου. Κείμενα βγαλμένα από τα όνειρα, τα μεθύσια ή την αυτοπαρατήρηση μου. Γράμματα αυτοκτονίας, γράμματα μεθυσμένα, γράμματα για το μικρό εαυτό μου, γράμματα για τον Εκείνο που δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα χαρτιά μου. Σιωπηλές διαμαρτυ...