Κείμενα

Γενιές νεκρών παιδιών

Είμαι φυλακισμένη στα 80ς, τα χρόνια της μουσικής με εκείνα τα αγόρια που τα μαλλιά τους, πυκνά σαν ανθισμένες θάλασσες, κατέβαιναν στους ώμους τους κι έπνιγαν με συνθήματα και νότες το κάθε σήμερα. Είμαι κι εγώ ένα αγόρι του τότε. Καπνίζω κρυφά απ' τη μητέρα μου και συλλέγω δίσκους. Τρέχω στους δρόμους νύχτα, τρέχω και πέφτω πάνω στον εαυτό μου σαν να πέφτω σε μια ατέλειωτη πομπή από καθρέφτες, τρέχω κι ερωτεύομαι, ερωτεύομαι, ερωτεύομαι. Ένα παιδί του ήλιου εγκαταλελειμμένο πάνω σε παγόβουνα που χρόνο το χρόνο λιώνουν. Ψάχνω τον εαυτό μου, ενώ τον έχω εκεί μπροστά μου, και τον κλοτσάω σαν μπαλάκι μετά από μια παρτίδα που έχασα. Είμαι για πάντα έφηβος σε μια κοινωνία εργοδοτών και μπάτσων, είμαι ένα ζωντανό θύμα του Πολυτεχνείου, είμαι αυτός που οι άνθρωποι αρνούνται να κοιτάξουν γιατί η μουσική που εκπέμπω τους πονάει. Είμαι για πάντα δεκάξι, πείραμα στις τοξικές αίθουσες ανατομίας του κόσμου, φοράω ακόμα το δερμάτινο μπουφάν που φορούσα τη μέρα που με πυροβόλησαν. Έχω ακόμα στην τσέπη του τζιν μου το τσιγάρο που είχα στρίψει. Ήθελα να το καπνίσω τη μέρα που τα ανθισμένα παρτέρια στο μυαλό μου δε θα φαντάζουν ασφυκτικά. Ήθελα να το καπνίσω τη μέρα που θα πάψει ο κόσμος να πολεμά τη νεότητα που είναι αποτυπωμένη ανάλαφρα στο πρόσωπο μου, σαν σημείον αναγνωρίσεως που με καθιστά ένα είδος ψυχοπαθή. Δεν με φάγατε. Το τσιγάρο είναι ακόμα έτοιμο στην τσέπη μου. Ακόμα και στον άλλο κόσμο σίγουρα υπάρχει ένας αναπτήρας. Δεν με φάγατε, δεν έχετε τη δύναμη να τα βάλετε με τέρατα όπως τα παιδιά.

Εμείς. Για πάντα τέρατα. Για πάντα παιδιά.

Αν κάποια μέρα δεις στην άκρη του δρόμου να στέκεται, σκυφτό και διστακτικό, ένα καλύτερο αύριο, θυμήσου εμάς. Και πόσο όμορφες λέξεις γράψαμε κάποτε για κείνο.

~2018