Κείμενα

Covert abuse vol.2022 ☆

Πρέπει να τους δείτε πώς μιλάνε για τις γυναίκες που περνάν από μπροστά τους στο δρόμο.

Αυτούς, λέω. Αυτούς που με βγάζουν τρελή κι έχουν πάρει το μέρος του βιαστή μου. Έπρεπε να τους καμαρώσετε στο casual locker room talk που κάνουν όταν μαζεύονται, πικρόχολοι κι ανέραστοι, σε πηγαδάκια, και βρίζουν ό,τι περνάει το δρόμο δίπλα τους, ενώ παράλληλα φαντάζονται το σιχαμένο εαυτό τους μέσα του.

Μη με ρωτάς γιατί δεν εμπιστεύομαι τους άντρες, η απάντηση είναι απλή: Συνδέουν τα πάντα με τους εαυτούς τους. Ο ηλίθιος τρόπος που μεγαλώνουν, τους κάνει αρρωστημένα ναρκισσιστές. Δεν τους εμπιστεύομαι γιατί ο τελευταίος μου σύντροφος είπε μια κοπέλα "βίζιτα" επειδή φόραγε λίγα ρούχα και περπατούσε έντονα. Και μου το υπέγραφε κιόλας, με σιγουριά, ενώ δεν τη γνώριζε. Δεν τους εμπιστεύομαι γιατί ένας άλλος μου σύντροφος σεξουαλικοποιούσε τόσο έντονα το ότι μου άρεσαν και οι γυναίκες, που το είχε ανάγει σε φαντασίωση. Σε μια σκέψη για να φτιαχτεί. Κι ας μην τον αφορούσε. Δεν τους εμπιστεύομαι γιατί ένας άλλος μου σύντροφος μου φώναζε σαν να' μαι ζώο κάθε φορά που φόραγα ό,τι ήθελα. Που ανέβαζα μια φωτογραφία. Που αλληλεπιδρούσα με άντρες, ακόμη κι αν ήταν συγγενείς μου.

Και θα γυρίσουν εκείνοι να πουν ότι δεν πιστεύουν εμένα; Εκείνοι, οι ίδιοι που με βλέπουν σαν παιχνίδι, που άπαξ και καούν οι μπαταρίες το βαράμε να πάρει μπρος; Θα πουν αυτοί σε μένα ότι τους έβλαψα; Επειδή είμαι γυναίκα, επειδή φοράω ό,τι θέλω, επειδή γεννήθηκα με καμπύλες κι οιστρογόνα; Επειδή είμαι γυναίκα κι αντιδράω; Επειδή ζω όπως θέλω, γδύνομαι όποτε θέλω, βγάζω λεφτά όπως θέλω; Γιατί; Γιατί να λογοδοτήσω σ' αυτούς που όταν τσακώνονται με μια κοπέλα, το μόνο που έχουν να πουν είναι "Δε σε γαμάνε καλά" και "Έχεις περίοδο"; Τι είμαι εγώ να αποδείξω το ποιόν μου σε σκουπίδια; Σε ανθρώπους της επιφάνειας, που ο μόνος λόγος να μην επιμείνουν στο πέσιμο τους είναι όταν έχεις γκόμενο; Που είναι ενεργά μέλη σε ομαδικές που στέλνουν γυμνές πρώην τους και γελάνε; Που όταν θίγεται ο ανδρισμός τους σε λένε ξαφνικά άσχημη και χοντρή; Τι δουλειά έχω εγώ μ' αυτούς; Εγώ, που ό,τι κι αν πω, το μόνο που θα κρατήσουν είναι ότι "παραείμαι ευαίσθητη". Εγώ, που ο μόνος λόγος να με καπακώσουν, είναι επειδή είμαι όμορφη, και θα νιώσουν αρκετά άξιοι και σημαντικοί αν μου γαμήσουν την ψυχή. Αν γίνω μια ακόμη νεκρή πεταλούδα στη συλλογή τους. Άλλη μια φωτογραφία στα κρυφά τους folder. Εγώ, που ναι μεν έχω αντίληψη, μα και ψυχολογικά. Άρα, είμαι υπέροχο θήραμα! Εγώ, που είμαι τόσα πολλά, κι αυτοί αντί να με αγαπήσουν, θα εκμεταλλευτούν τις πληγές μου. Θα τις γδάρουν εκατό φορές χειρότερα και θα ρίξουν οξύ. Και θα γελάνε. Θα γελάνε εκείνα τα τέρατα του εικοστού πρώτου αιώνα, που με κρίνουν απ' το πόσους έχω συνευρεθεί για να δουν αν τους αξίζω. Θα γελάνε εκείνοι οι θλιβεροί κλόουν, που ψάχνουν τη μάνα τους ανάμεσα στα πόδια μου, ανάμεσα στις κουβέντες μου, ανάμεσα στα χέρια μου όταν τους αγκαλιάζω. Θα γελάνε και θα πνίγονται στα ίδια τους τα σκατά. Θα γελάνε με το δάκρυ μου σαν να μην έχω ψυχή. Θα νιώθουν πως κάτι κατάφεραν.

Μη με ρωτάς λοιπόν γιατί δεν τους εμπιστεύομαι. Είναι σαν να ρωτάς τη μαριονέτα γιατί καίει τα σχοινιά της. Γιατί την κράτησαν με μόνο σκοπό να την ελέγχουν, θα σου πει. Τη βασάνισαν. Έπαιξαν με το μυαλό της και την αιχμαλώτισαν να μη μπορεί να φύγει. Μου είπαν ότι με αγαπάνε αμέτρητες φορές. Κι είδα, πράγματι, αγάπη στη βία τους. Στη χειραγώγηση τους. Στις φωνές που με τρόμαζαν. Στην εκδίκηση. Στις μελανιές. Στα ηλίθια ψέματα τους.

Κι ακόμη αναρωτιέμαι πώς να είναι άραγε το μίσος.

30/9/2022