-Κοίτα έξω από το παράθυρο. Τι κι αν αυτό το μικρό μαγαζί απέναντι, ήταν η θάλασσα;
-Μα δε μπορώ να κολυμπήσω σ' αυτό° είναι επίπεδο και χωρίς ζωή.
-Ε και; Φαντάσου ότι είναι η θάλασσα, και μαγέψου.
-Μα δεν είναι. Δε μπορώ να δω τον ιριδισμό του. Ούτε το κύμα του. Ούτε το χορό του. Δεν σαλεύει.
-Άκουσε με, σαλεύει αν θες να σαλέψει.
-Μα δε μπορώ να δω τη θάλασσα. Δεν τη βλέπω. Δεν υπάρχει.
-Με τους ανθρώπους τότε, γιατί το κάνεις;
-Ποιο;...
-Αυτό. Να βλέπεις θάλασσες εκεί που δεν υπάρχουν. Να αντικρύζεις βάθος εκεί που υπάρχει ντουβάρι. Και να πέφτεις με τα μούτρα να συναντήσεις τον ωκεανό, απλά και μόνο για να σπάσεις όλα σου τα κόκαλα.
-Άλλο οι άνθρωποι.
-Άκουσέ με: Όλα, όσο τα κοιτάζεις μ' έρωτα, σε καθρεφτίζουν. Όλα γίνονται ψεύτικα και σε γεμίζουν ποίηση. Εσύ είσαι η θάλασσα, μικρή. Κλείσε το παράθυρο και χόρεψε.
22/9/2022
YOU ARE READING
Κείμενα
Non-FictionΗ πεζογραφία μου. Κείμενα βγαλμένα από τα όνειρα, τα μεθύσια ή την αυτοπαρατήρηση μου. Γράμματα αυτοκτονίας, γράμματα μεθυσμένα, γράμματα για το μικρό εαυτό μου, γράμματα για τον Εκείνο που δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα χαρτιά μου. Σιωπηλές διαμαρτυ...
