Κείμενα

Εκτός ύλης

 Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που με έμαθε να διαβάζω.

 Όμορφο, όσο να πεις. Η σκέψη κι η ζωή, βρίσκεται στα βιβλία. Στα λογοτεχνικά, στα σχολικά, στα λεξικά... Να διαβάζεις, μου έλεγαν. Να διαβάζεις ώρες. Ν' αγαπάς τη γλώσσα. Ν' αγαπάς το σχολείο. Να ξέρεις πάντα να πεις μάθημα. Να μη μένεις πίσω. Να είσαι η πιο διαβασμένη. Η άριστη.

 Μια μέρα αποφάσισα να μη διαβάσω. Παράτησα το βιβλίο σε μια άκρη κι έπαιξα λίγο με τις κούκλες μου. Μ' έπιασαν και μου έβαλαν τις φωνές. "Ο μόνος δρόμος είναι το διάβασμα. Έχεις δει καμιά κούκλα να σπουδάζει;".

 Όταν λίγο μεγάλωσα, θέλησα να δω πώς είναι να είσαι κορίτσι. Έτσι, αγόρασα κρυφά καλλυντικά και βάφτηκα. Μου άρεσε αυτός ο νέος τρόπος να παίζω με την εικόνα μου. Μου άρεσε να ασχολούμαι με τον εαυτό μου. Ένιωσα υπευθυνότητα και αυτοπεποίθηση. Μια μέρα, βρήκαν τα καλλυντικά μου και τα πέταξαν. Είπαν πως θα γίνω "του δρόμου". Οι γυναίκες που ασχολούνται μ' αυτές τις μαλακίες, καταλήγουν κομμώτριες και πουτάνες. Αυτές οι γυναίκες δεν πάνε μπροστά. Διάβασε. Γίνε κάτι στη ζωή σου. Άσ' τα μασκαρέματα.

 Όταν ήμουν 15, άκουγα όλη μέρα μουσική. Στο σχολείο, στο δρόμο, πριν κοιμηθώ... Ένα απόγευμα, ανακοίνωσα ότι ήθελα να μάθω κιθάρα. Να γίνω μουσικός. Γέλασαν μαζί μου. Μου είπαν όχι. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλεις λεφτά. Πού θα παίζεις, στην Ερμού; Συγκεντρώσου, πρέπει να μάθεις γαλλικά. Χωρίς ένα κάρο χαρτιά, θα πεινάσεις. Οι μουσικοί είναι αμόρφωτοι κι αλήτες. Διάβασε. Διάβασε. Γαλλικά. Αγγλικά. Μαθηματικά. Αρχαία.

 Όταν ήρθε η ώρα να δώσω πανελλήνιες, έγραφα κρυφά ποιήματα τις ώρες του σχολείου. Κατέληξα να γράψω ολόκληρο βιβλίο κάτω απ' το θρανίο μου. Το έβλεπαν ότι δεν αγωνιούσα. Το νόημα για μένα είχε χαθεί πια. Εγώ ήθελα απλά να γράφω, κι ο κόσμος δε με ένοιαζε. Οι καθηγητές έκαναν παράπονα στους γονείς μου, οι γονείς μου σ' εμένα. Διάβαζε, κορίτσι μου. Πουθενά δε θα μπεις. Θα σου φάνε τη θέση άλλοι, πιο αγχωμένοι και πιο διαβασμένοι. Πιο εγκεφαλικά νεκροί. Διάβαζε, Αριέλλα, αλλιώς θα είσαι μια τεράστια απογοήτευση. Ένα μελανό σημείο στο τέλειο βιογραφικό της μορφωμένης οικογένειας σου.

 Διάβαζε, Αριέλλα.

 Τι να έκανα. Παιδί ήμουν. Σε όλη μου τη ζωή, έχω διαβάσει τόσα βιβλία, έχω αποστηθίσει τόσες πληροφορίες που δε με ενδιέφεραν καθόλου. Έχω χρησιμεύσει επανειλημμένα ως μέσο καταγραφής δεδομένων. Έχω διαβάσει για να μην ενοχλώ στο σπίτι, έχω διαβάσει για να κρατηθώ σιωπηλή, έχω διαβάσει για να μάθω να μην αντιμιλάω. Έχω διαβάσει για να έχουν κάτι να λένε για μένα στα οικογενειακά τραπέζια. Έχω διαβάσει για να ξεχάσω ότι είμαι παιδί, ότι είμαι γυναίκα. Έχω διαβάσει για να μη βγω από το σπίτι, να μην επαναστατήσω. Έχω διαβάσει για να μην εξελιχθώ σε ο,τι γούσταρα πάντα. Πάνω από το κεφάλι μου, σαν τσεκούρι δεμένο απ' το ταβάνι με σχοινί, μια εκπαίδευση που ποτέ δε μου' δωσε την ελευθερία που υποσχόταν. Ένα σύστημα που σκοπό είχε να μου αφαιρέσει κάθε ρυπαρό υπόλειμμα προσωπικότητας, να με κρατήσει καλουπωμένη σ' ένα τεχνητό φέρετρο, μακριά από την αλήθεια του κόσμου. Να με ποτίσει άχρηστες εξισώσεις, ψευδή ιστορικά γεγονότα και ένα μάτσο σιχαμένη σιωπή. Ένα σωρό τύψεις για τη φωνή μου, τα ρούχα μου και τα ταλέντα που κουβαλάω. Ένα σύστημα που δε θα σε μάθει ποτέ ποιος είσαι, γιατί δεν το συμφέρει. Θα ψιλοκόψει τη φαντασία σου σε χίλια κομματάκια, θα μετατρέψει το μυαλό σου σε λίπασμα για την αγορά εργασίας. Θα σε εξαφανίσει. Γιατί αυτός ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από ταλέντα. Αλλά από μηχανήματα. Από γαμημένα μηχανήματα.

 Τι να έκανα. Άνθρωπος είμαι. Αρρώστησα. Έγειρα καταπάνω τους και ξέρασα ο,τι τοξική πληροφορία με είχαν παραγεμίσει με τα χρόνια. Τώρα, γεμίζω αυτό το μυαλό ελευθερία. Τέχνη. Καθαρό οξυγόνο.

 Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που με έμαθε να διαβάζω.

 Τώρα, μαθαίνω να είμαι.

~2020