Κάθε έρωτας για μένα είναι ένας παιδικός γρίφος. Σαν αυτούς που μας έθεταν όταν ήμασταν μικροί. Πριν βρω τη λύση, το λογικό συμπέρασμα, έβαζα χίλια ασύλληπτα πράγματα με το μυαλό μου. Έκανα μόνη μου το γρίφο να φαντάζει τεράστιος, άλυτος, πανδύσκολος. Φανταζόμουν σενάρια. Διψούσα για ένα στοιχείο. Ένιωθα ξαφνικά πολύ μικρή μπροστά σε μια ερώτηση. Μια απλή ερώτηση, φτιαγμένη έτσι ώστε να με μπερδέψει. Δεν έβλεπα, η χαζή, πίσω από τις λέξεις. Αυτό δεν είναι, άλλωστε, ο έρωτας; Να χτυπιέσαι, να καις, να λιώνει το μυαλό σου ολόκληρο. Να ψαρώνεις με λέξεις ειδικά φτιαγμένες για να σε γοητεύσουν. Να μη βλέπεις πόσο απλά είναι τα πράγματα. Να νιώθεις ξαφνικά ένα παιδί μπροστά σε ένα γρίφο. "Τι είναι πάντα μπροστά μας και δεν το βλέπουμε;" σε ρωτάει ναζιάρικα. Κι εσύ, μεθυσμένος από το μυστήριο, γελάς ανίδεος. Κοιτάς μπροστά σου, κι όντως δεν το βλέπεις. Κολλάς. Απαντάς όλες τις φορές λάθος. Κι όταν έχεις βρει την απάντηση, είναι πια αργά. Έχει λιώσει όλη η ζάχαρη. Την έχεις πάθει τη ζημιά. Κι η πληγή πονάει.
Διαλέγεις να σε πάρει το ποτάμι. "Το μέλλον", απαντάει σοβαρά.
Κι ώσπου να τελειώσει τη φράση της, έχεις βρεθεί πνιγμένος.
6/6/2022
YOU ARE READING
Κείμενα
Non-FictionΗ πεζογραφία μου. Κείμενα βγαλμένα από τα όνειρα, τα μεθύσια ή την αυτοπαρατήρηση μου. Γράμματα αυτοκτονίας, γράμματα μεθυσμένα, γράμματα για το μικρό εαυτό μου, γράμματα για τον Εκείνο που δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα χαρτιά μου. Σιωπηλές διαμαρτυ...
