Κάθε πρωί, λίγο πριν ξυπνήσω, ανιχνεύω με τα δάχτυλα μου όλο τον κορμό μου. Την κοιλιά, τη μέση, τη λεκάνη... Το υποσυνείδητο μου, λίγο πριν εξαφανιστεί στο φως της μέρας, σταματάει στα κόκαλα μου. Και, συγκινημένο, τα χαϊδεύει... Γαργαλάει αχόρταγα τις σκληρές γραμμές στο στέρνο μου. Ισορροπεί πάνω στο V της λεκάνης μου. Παίζει για λίγο μουσική με τα πλευρά που εξέχουν στο δέρμα μου. Κι ύστερα εξατμίζεται.
Κάθε πρωί, πριν ανοίξω τα μάτια μου, βεβαιώνομαι πως είμαι ακόμα το πιο υπέροχο, το πιο άρρωστο ποίημα που ξέρω.
Κι όταν δεν είμαι, απλά ξανακοιμάμαι. Κι εύχομαι να μην ξυπνήσω ποτέ.
8/1/2022
VOCÊ ESTÁ LENDO
Κείμενα
Não FicçãoΗ πεζογραφία μου. Κείμενα βγαλμένα από τα όνειρα, τα μεθύσια ή την αυτοπαρατήρηση μου. Γράμματα αυτοκτονίας, γράμματα μεθυσμένα, γράμματα για το μικρό εαυτό μου, γράμματα για τον Εκείνο που δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα χαρτιά μου. Σιωπηλές διαμαρτυ...
